สนทนาธรรม ฟังธรรม อ่านธรรมะ บทความธรรมะ หลักธรรมคำสอน กฎแห่งกรรม dhamma

จะเขียนจากประสพการณ์ชีวิตที่เคยศึกษาและปฎิธรรมมา 25ปี แล้ว  ไม่รู้ว่าอะไรถูกหรืออะไรผิดในการที่เราจะเขียนต่อไปนี้  คนที่อ่านต้องใช้ปัญญาญาณให้ดีในการพิจารณา  แต่จากประสพการณ์ชีวิตที่ผ่านเป็นผ่านตายมาในการฎิบัติธรรมนั้นผู้เขียนขอการันตีว่า  และมีความเชื่อมั่นในแนวทางทั้งหลายที่เคยลองถูกและลองผิดมาแล้ว  จึงมีความเชื่อว่า แม้แม่น้ำร้อยสาย ในที่สุดแล้วมันก็ใหลลงสู่ทะเลฉันใด วิธีการในการปฎิบัติก็ฉันนั้น  .....ในสมัยแรกเริ่มผู้เขียนมีศัทธาในแนวของพุทธโธ  ใช่วิธีการนั่งสมาธิแบบกำหนดพุทธโธ  ใช้การกำหนดในอาสุภะช่วยในการปลง  และลดแรงของความอยากในกามมารมณ์  ใช้การกำหนดในสติปัฐฐานสี่  เห็นรูปในการเคลื่อนไหว  ตามดูจิตและอารมณ์ในการรับรู้ในยามที่มันมีผัสสะ  และธรรมมารมณ์ในตัวเองที่มันคอยคิดและวิตกวิจารณ์  ในปีแรกๆหรือระยะแรกๆนั้น  รู้สึกตรึงเครียดมาก  เราไม่ค่อยได้พูดได้คุยกับใครเลย  เหมือนคนบ้าที่อยู่ในโลกของตัวเอง  เวลาพูดกับสหายธรรมเราก็พูดในแนวของเรา  เวลาพูดเอาเป็นเอาตายเลยทีเดียวในการสนทนาธรรมมะ  เวลาที่อยู่ในโลกของการกำหนดในการปฎิบัติ  มันแจ่มมากครับในเวลานั้นเราจะรู้อริยาบทของเราทุกอย่าง  ในการเคลื่อนไหว  แม้แต่ความรู้สีกที่เราคิด  และวิตกวิจารณ์ในยามที่เราอยู่ตัวคนเดียวและง่วนอยู่กับการกระทำของตนเอง  ในการนั้สมาธินั้นแรกๆนั้งแป๊บเดียวเหน็บก็กินขาแล้วทนเต็มที่ได้ไม่เกิน10นาที  เริ่มนั้งที่แรกจิตมันสงบในองค์บริกรรม  พอเริ่มเหน็บกินจิตมันเริ่มฟุ่งซ่านไปเรื่อยๆทำอย่างไรก็เหมือนเดิม  ต้องผ่อนและเปลี่ยนกิริยา มันจึงคลาย  ในการปฎิบัติเวลานั้งสมาธิ  หรือเดินจงกรมนั้นช่วงแรกผมใชการภาวนา พุทธโธ  เมื่อออกจากสองอย่างนี้ ผมใช้การกำหนดรู้ใรการเคลื่อนไหวและตามรู้อารมณ์  จะทำอย่างนี้อยู่ตลอดเวลา  จนเราแทบจะไม่รับรู้อะไรเลย  พรุ่งนี้จะเขียนต่อ     

ในระยะ3เดือนแรกที่เร่งความเพียร  บนเขาเสาเดี่ยว  หลังวัดปอแดง   แทบบ้าครับ  การที่เราอยู่คนเดียวในป่าเปลี่ยว  นิสันเดิมกลัวผี  แต่ได้การภาวนาช่วยและอำนาจของผ้าเหลือง  และการสวดมนต์ในยามที่เรากลัว  และความเชื่อมั่นในกานรักษาศีล  มันทำให้เราคลายกังวลลงบ้าง  แต่ในยามคำ่าคืนเหมือนเดิมครับ  ความกลัวมันขึ้นสหมองลบไม่ออก  เป็นความทรมานครับในการทำความเพียร  แต่เราก็ไม่เคยถ้อทอย  แม้จะนั้งหลับกอดบาตร  สัปงกเราก็สู้  ในเดือนแรกแทบบ้าครับ  นอนละเมอร้อง  แต่ก็สู้ครับตายเป็นตาย ในเวลานั้นคิดอยู่อย่างนั้นจะสูไม่ถอย  ขอพิสูทธิ์ความจริงที่เรามีศัทธา  มันเริ่มได้ผลขึ้นเรื่อยๆ  จิตเริ่มสงบในองค์บริกรรมเวลานั้งสมาธิ  ออกจากสมาธิ ก็กำหนดในรู้ในการเคลื่อนไหว  และทุกอย่างที่เราทำและเกี่ยวข้อง  การที่เราไม่ได้พูดคุยกับใครในระหว่างที่เราอยู่ในป่าคนเดียวมันเห็นแต่ความคิดของตัวเราเอง  และความวิตกต่างๆของเรา  แต่ช่วงนั้นใจเราไม่ใส่ใจที่จะใคร่ครวญอะไรตามความคิด  คิดอยู่อย่างเดียวถ้าเราคิดตามมันเราเป็นบ้าแน่ๆ  เพราะมันทั้งกลัว และหิวโหย  และเหนื่อยอ่อนล้า  แล้วใจอีกตัวมันก็คอยถามตัวเองอยู่เรื่อยๆในยามที่หิว  และเหนื่อย  มึงบ้าหรือเปล่าที่มาอยู่อย่างนี้ทำอย่างนี้  คนเดียวมีใจสองดวงมันจะเถียงกันอยู่ตลอดถ้าเรามีเวลาว่างหรือในยามที่เราพักอาริยบทในการกำหนด  ความคิดมันอันตรายจริงๆในการที่เราอยู่คนเดียว  แต่การเร่งความเพียรของเรา  ที่มีความกลัวคอยบอกเตือน   มันทำให้เราไม่มีเวลาว่างมาก  เราต้องอยู่กับการกำหนดในเวลากลางวัน  สลับกับการนั้งสมาธิ  เพราะในเวลากลางคืนนั้น เราไม่กล้าที่จะออกมาเดินจรงกลม  เราก็ต้องนั้งสัปงกจนกว่าเราจะฟุบกับบาตรของตน  ตื่นขึ้มาก็พยายามนั้งต่อ  จะฝึกตนเองอยู่อย่างนี้ทุกวัน  พอผ่านไประยะหนึ่งประมาณสี่สิบวัน  ตัวเราอย่างนี้เบามากเลยผอมเห็นถนัดตา  ช่วงนี้การนั้งสมาธิสงบมากนั้งได้นานขึ้น  เริ่มแรกสู้สุดๆไม่เกิน30นาที  นี้ก็ขาแทบขาดแล้ว  พอคลายก็เป็นเหน็บอยู่นานโข  ช่วงนี้นั้งได้เป็นชั่วโมง  อารมณ์ก็นิ่งพอคลายจกสมาธิจิตก็อิ่มเอิบ  ความกลัวเริ่มน้อยลงเริ่มเดินจรงกลมตอนหัวคำ่ได้บ้าง...ความที่เราตัดสินใจที่ยอมตายไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นกับการเป็นอยู่อย่างนี้  มันมีอานิสงฆ์มากเลย  ลดแรงกดดัน  ลดความกลัว  และเพิ่มศัทธาให้เราสู้ในการที่เราอยู่อย่างนี้   ....ช่วงนี้สมาธิที่เกิดจากการนั้งนั้นมีพลังมาก  จิตก็สงบ  ไม่ค่อยฟุ้งซ่าน  ไม่ส่งออกนอกมากเท่าใด  ความกลัวเริมน้อยลง  กล้าที่จะออกมาเดินจรงกลมในยามค่ำคืน  การกำหนดในอริยาบทก็แจ่มมากขึ้น  คงเป็นเพราะจิตเราไม่ฟุงซ่าน  เราจะเห็นตัวเราเองใการเคลื่อนไหวทุกอย่าง  60วันสมาธิชัดเจนมาก  ที่รู้วันเพราะจะหักไม้ใส่กะลามะพร้าวเอาใวดูว่าเราปฏิบัติธรรมได้กี่วันแล้ว  เพราะตั้งเป้าเอาใว้90วัน  ที่สมาทานอยู่อย่างนี้  ช่วงนี้อารมณ์ของการปฏิบัติทรงตัว  นั้งสมาธิได้ชั่วโมงกว่าๆ  จิตเกาะติดองค์ภาวนาต่อเนื่อง  ออกจากการนั้ง  ก็อยู่กับการกำหนดรู้ในการเคลื่อนไหว  สลับกันอยู่อย่างนี้ตลอด  นอกจากวันไหนเพลียมากก็เพลอเอนหลังหลับเลยครบ90วันก็ออกจากป่าลงมาจากเขา  มาสอบถามอารมณ์กับหลวงปู่บุญ  ท่านก็แนะนำว่าให้พิจารณาอารมณ์ของเราและสมาธิของเราให้เป็น  อนิจัง  และปล่อยวาง  แต่เราไม่เข้าใจ  ก็ถามท่านว่า  ทำไมสมาธิของผมมันไม่ลงลึกมากกว่านี้ทั้งทีผมปลีกวิเวกและไม่พูดคุยกับใครๆเพ่งในการทำความเพียรอยู่ตลอดเวลา  ท่านก็ตอบว่าในการนั้งสมาธิเรากำหนดพุทธโธ  ในการเดินจรงกลมเราก็กำหนดพุทธโธเช่นเดียวกัน  อารมณ์ของสมาธิจึงจะต่อเนื่อง  ผมก็กลับมานั้งพิจารณาดูก็น่าเป็นจริง  จึงเปลี่ยนการกำหนดใหม่  ทำอยู่20กว่าวันจิตมันไม่นิ่งเหมือนเดิม  ผมก็ไปถามท่านอีกว่าผมทำอย่างที่อาจารย์บอกแล้วทำไมอารมของสมาธิของผมตรึงเครียด  ไม่เย็นเหมือนเดิม  ท่านบอกว่าอารมณ์สมาธิที่เกิดขึ้นจากการที่เราปฎิบัติแบบอยู่คนเดียวในป่านั้นมันเป็นอารมณ์ของความวิเวกผสม  แต่ถ้าอยู่อย่างนี้  อารมณ์นั้นมันถูกผัสสะของถายนอกที่มีผู้คน  และเราเองก็ได้พูดคุย  มันจึงต่างกัน  และสมาธิของเรายังไม่แกร่งพอ  และเราเองมุ่งในการกำหนดมากเกินไป  ปัญญาในส่วของการปล่อยวางและอุเบกขาเราก็ไม่มี  ท่านจึงแนะนำให้ปฎิบัติต่อให้ต่อเนื่อง  ไม่ว่าจะเป็นการนั้ง หรือการเดินจรงกลม  ครับผมเองก็ยอมรับว่าอารมณ์ที่อยู่ในป่าคนเดียว  กับการที่เราออกมาอยู่ข้างนอก  มันเป็นจริงๆเหมือนหลวงปู่ท่านบอก  ผมก็เลยกราบลาท่านว่าผมจะออกเดินธุดงค์  ไปหาประสพการณ์ตามป่าตามถ้ำแล้วจะกลับมารายงานท่านใหม่  ...ดี่ยวจะมาเขียนต่อ

ช่วงนี้งานยุ่งครับ  ไม่มีเวลาเขียนต่อ  ขอโทษทุกท่านที่เปิดอ่านในข้อความ.........คงไม่นานจะมาเขียนต่อ......ถ้าท่านใดสงสัยให้อ่านในบทความ...สัมมาทิฎฐิ  และนิพพานแทนนะครับ  เป็นบทความที่มีหัวใจเดียวกันครับ