สนทนาธรรม ฟังธรรม อ่านธรรมะ บทความธรรมะ หลักธรรมคำสอน กฎแห่งกรรม dhamma

ต้องใช้กาลเวลาเป็นบทบอกเล่า..บอกตัวเราเอง..และเล่าสู่กันฟัง..เพราะเวลาเปลี่ยน..อารมณ์มันก็เปลี่ยน...กว่าวันข้างหน้าจะมาถึง
กว่าอารมณ์ที่แท้จริงจะก่อเกิดจากประสพการณ์ชีวิตที่แท้จริง....อารมณ์ใหม่และอารมณ์เก่า....ก็ยังวนเวียนหลอนหลอกเราอยู่ดี..
...........ฉนั้นต้องใจเย็นๆ...นะครับพี่น้อง.....ใคร่ครวญให้ดีๆ  ใคร่ครวญไปเรื่อยๆ....และกระทำไป....

 ตั้งแต่เริ่มแรกจนถึงสุดท้ายแห่งการทำประโยชน์--ผู้ที่ทำประโยชน์--ที่คิดเยี่ยงโพธิสัตว์--นั้นคือหลักเมตา--และความการุณาปราณี--ผู้ที่เดินทางๆนี้  ต้องเข้าใจใหลักธรรมเสียก่อน--ว่าแม้น้ำ84000สายนั้น--ที่ไหลลงสู่ทะเลฉันใดในที่สุด--หลักธรรมก็ฉันนั้น--นำพามวลมนุษย์ให้หมดทุกข์ได้ในที่สุด เท่าที่เขารู้ว่าเขามีทุกข์และเป็นทุกข์  และพยายามที่จะแสวงหาทางที่พ้นทุกข์--แม้แม่น้ำแต่ละสายมีความคดเคี้ยวไม่เหมือนกัน--แต่ก็มีเป้าหมายเดียวกัน
สำหรับผู้เดินทางและแสวงหาทางหรืิอผู้ที่กำลังปฎิบัติในทางๆนี้อยู่--อย่าวิจารณ์ให้มากในทางๆนี้--อย่าแสดงในทิฎฐิแห่งตนให้มาก--ผู้ที่แสดงมากนั้นยังไม่เข้าใจในแนวทางที่แท้จริง--ของแม้น้ำ--ได้แต่พากันวิจารณ์--และแสดงความหลงแห่งตน--จนพาผู้อื่นหลงทาง--หลงในทางๆที่ควรเดิน--เพราะทิฎฐิแห่งตน--------------ยิ่งในสายทางๆนี้ของวันเวลานี้---บางกลุ่มถึงกลับเพี้ยนหนัก--ระดมพลเพี้ยนพากันทำในทางๆที่มันเพี้ยนมากขึ้น----ไม่ข้าใจเอาเสียเลย---บอกอะไรก็ไม่ฟังดื้อดึงว่าทางแห่งตนทิฎฐิแห่งตนนั้นถูกต้อง---จะสอนเบาๆเอาบุญนะครับ---ค่าเครื่องบิบนั้นไม่แพงหรอกท่าน---พอเครื่องบิน--มันบินขึ้นสูงๆลองมองลงข่างล่างบ้างซิ---แม่น้ำแต่ละสายนั้นมันคดเคี้ยวเหมือนกันซะที่ไหน---บางสายมันต้องมุดลอดใต้ภูเขาหรือถ้ำ--ยาวเป็นกิโลกว่าจะโผล่ออกมา--แล้วยังต้องใช้เวลาอีกหลายปีกว่าจะใหลลงสู่ทะเล---มาถึงปากทะเลแล้วยังต้อมาสู้กับแรงโน้มถ่วงของทะเลอีก--ไหนจะน้ำเก่าไหนจะน้ำใหม่--ไหนจะอาศัยเวลากว่าจะผสมผสานเป็นน้ำเดียวกันได้--ลองคิดดูบ้างเถอะท่านสหมองฝ่อ--บ้าอยู่ได้  กับจินตนาการแห่งทิฎฐิของตน--(วันใดท่านไม่รู้อะไรเลย...วันนั้นท่านจะเข้าใจในทะเล).....สัมมาทิฎฐิ-นิพพาน...

ความคิด-ความรู้-สังขาร-อารมณ์-สิ่งเหล่านี้คือ-มิฐฉาทิฎฐิและสัมาทิฎฐิ-สองสิ่งนี้มีเหมือนกันและเป็นสิ่งเดียวกัน-จะแตกต่างกันก็เพียงอารมณ์-ที่เสวยในความรู้-หรือความคิด-หรือสังขาร-ที่ปรุงแต่งในขณะนั้น-อารมณ์ที่เสวยในขณะจิตปรุงแต่งจะแตกต่างกันออกไป--คิดหรือปรุงอย่างมีตัวตนแบบบ้าคลั่ง-เขาเรี๊ยกว่าพวกคนชั้นต่ำ-ที่คิดและปรุงแบบบ้าตามกิเลส-ตัณหา-อุปาทานแห่งตน--คิดอย่างมีความรู้-ที่ร่ำเรียนมา-และได้คิดใคร่ครวญดีแล้ว-แต่ก็ยังบ้ากับอารมณ์ของความคิดอยู่--พวกนี้คนชั้นกลาง--คิดในความรู้ที่ร่ำเรียนมาโดยแยบคาย-หรือใคร่ครวญดีแล้ว-ทราบซึ้งแล้ว-จนมีสติ-บอกสอนตนเองได้ดี  และคอยเตือนตนเองอยู่เนืองๆ-ให้ทรงอารมณ์ ในความรู้ ความคิดแห่งตนได้--แต่ยังก้าวไม่ข้ามพ้นความมี หรือความเป็นได้--พวกนี้คือคนชั้นสูง--อะไรๆๆจะมี จะอยู่ หรือจะไป ในวันนี้เพลานี้--จะถูกหรือผิด--ดีหรือชั่ว--หรืออะไรก็ตาม--เขารู้อย่างมีสติและนิ่งเฉยได้บ้างตามสมควรแห่งครรลอง--เขาคืออริยะบุคลที่กำลังเดินทาง..............สัมมาทิฎฐิ........

อารมณ์ :'(เหล่านี้คือความเป็นจริงครับท่านสาธุชนผู้เจริญ)  ความตรึกตรอง  ความใคร่ครวญทั้งหลายแม้ในธรรมอันปรานีตทั้งปวง  ก็ยังเป็นอารมณ์อยู่.......ความคิดที่เป็นพื้นฐานของมนุษย์ที่แสดงออกในบทบาทต่างๆนา  เช่นอารมณ์ของรูปต่างๆ  เหล่านี้คืออารมณ์พื้นฐานของมนุษย์  ที่แสดงออกโดยปรกติตามธรรมชาติของมนุษย์   ตามครรลองของจิตที่มี  และเป็นพื้นฐานเิดิมของอารมณ์  จะจำแนกเป็นประเภทใดๆ  ไม่ว่าทางโลกหรือทางธรรมนั้นๆ อันพิจิตพิสดาร  ใดๆก็ดี  ก็ยังเป็นพื้นฐานเดิมๆ ของชีวิตและความเชื่อนั้นๆ  ที่วิตกวิจารณ์  กันไป  ตามจินตนาการ  หรือหลักธรรมที่เราเรี๊ยกว่าทิฎฐิ ..... ความนิ่งในอุเบกขารมณ์.....ที่มีปัญญาหนึ่่งดวง  ตามปรกติของความไม่มีอะไรอันเป็นฐานที่มั่นดั่งเดิมของชีวิต.....อารมณ์นี้จะค่อยๆไต่ระดับขึ้นตามเหตุตามผลเรื่อยๆ  ค่อยๆไต่ขึ้นไป  อยู่เหนืออารมณ์ของเหตุและผลของชีวิตมากขึ้นเรื่อยๆ........เมื่อมั่นคงเหตุผลก็กลายเป็นเรี่องธรรมดาปรกติของโลกแห่งชีวิตทั้งปวง....................สัมมาทิฎฐิ  และ  นิพพาน

ปลงด้วยความรู้สึกที่พิจารณาดีแล้ว...หรือปลงด้วยใจ...อันไหนดีกว่ากัน...ถาม...ตอบ...ปลงด้วยใจดีกว่า...เพราะเป็นความรู้สึกที่รับรู้จากการพิจารณาอันแยบคาย..........ความรู้ทั้งปวงก็ยังเป็นแค่ทิฐิหนึ่ง.....ไม่สู้..ปลงได้ด้วยใจ...และรู้อย่างอุเบกขาเลย....รู้หมื่น..กับรู้หนึ่ง....สัมมาทิฐิและนิพพาน

ดีจัง ขอบคุณน่ะค่ะ

ชอบเลยแบบนี้

อารมณ์มากทุกอย่างก็มากตาม อันนี้ถ้าจะเป็นจริง เวลาที่มนุษย์นั้นมีอารมณ์ ไม่ว่าทางใดๆ ตัวเองคือผู้ที่ถูกต้องที่สุด นี่แหละคือมิจฉาสติ สิ่งที่คิดออกมาก็เป็นอารมณ์ของกู โดยที่กูไม่สนเหตุผลใดๆ ท่านทั้งหลายว่าจริงมัย ถ้าจริง ( เราต้องเตือนตนให้เลิก กระทำเยี่ยงนี้ นี่และคือการประฎิบัติธรรมชั้นเลิศ )
ไม่ต้องรู้อะไรมาก....สัมาทิฎฐิ และ นิพพาน