สนทนาธรรม ฟังธรรม อ่านธรรมะ บทความธรรมะ หลักธรรมคำสอน กฎแห่งกรรม dhamma

สวัสดีครับ ผมไม่รู้จะไปคุยกับใคร
ผมไม่กล้าปรึกษาคนใกล้ตัว ในหัวผมมีแต่ความสับสน ว้าวุ่น
จนผมไม่มีสมาธิที่จะคิดหรือทำอะไรเป็นชิ้นเป็นอันได้เลย
ยิ่งใจผม ผมรู้สึกถึงแต่ความว่างปล่าว อยู่ดีๆก็รู้สึกใจหวิวๆ
ขอใครก็ได้ครับ ช่วยเมตตาแนะนำชี้ทางให้ผมที

เรื่องมีอยู่ว่า

ผมกับแฟนผม เราคบกันตั้งแต่เข้ามหาลัย เราไปเรียนต่อเมืองนอกด้วยกัน
ตอนเราเจอกัน ผมคิดว่าไม่ต่างอะไรกับรักแรกพบ
เราใช้เวลาเรียนรู้ซึ่งกันและกันเพียงไม่นาน แต่มันเหมือนเรารู้จักกันมานาน
เรามีอะไรหลายอย่างที่คล้ายกันมาก ชีวิตครอบครัว ครามคิดความอ่าน
นิสัยใจคอ ความชอบส่วนตัว การใช้ชีวิต
เราเข้ากันได้เร็วอย่างไม่น่าเชื่อ จนในที่สุดเราสองคนก็คบหากันเป็นแฟน

จากแฟนเป็นคนรัก จากคนรักเป็นคนรู้ใจ
และจากคนรู้ใจ ก็ได้กลายเป็นส่วนหนึ่งของชีวิดของกันและกันไปแล้ว (ในความคิดผมนะ)

ตลอดระยะเวลา 8 ปีกว่าๆที่เราคบกัน เราสองคนรักกันมาก ไว้ใจกัน และผูกพันธ์กันเสียยิ่งกว่าอะไร
แค่เราต้องห่างๆกันไปไหนไกลๆ มันเหมือนจะเป็นจะตายให้ได้ทั้งคู่

ที่เราผูกพันธ์กันขนาดนี้ ผมสารภาพตามตรงว่า เราเป็นคู่ที่ชิงสุกก่อนห่าม
โดยไม่ได้บอกให้ทั้งพ่อแม่ของเธอและของผมให้รับรู้ ด้วยความที่เราอยู่ไกล
กลัวว่าท่านจะเป็นห่วงเสียการเรียน และด้วยความรัก รวมทั้งความหลง
ได้ดึงดูดเราเข้าหากันเกินกว่าเราจะห้ามใจไหว
และเราก็ได้ใช้ชีวิตร่วมกัน ไม่ต่างอะไรกับสามีภรรยาคู่หนึ่ง ตลอด 6-7 ปี

แต่เราก็รู้ตัวดีว่าเราไม่ใช่เด็กใจแตกที่ไม่รู้ผิดชอบชั่วดี ความรักที่เรามีให้กันมันไม่ใช่เพียงสิ่งฉาบฉวย ความรักที่เรามีให้กัน มันเป็นเหมือนน้ำทิพย์ชโลมใจให้ผมและเธอผ่านอุปสรรคต่างๆไปได้
มันคือกำลังใจ มันคือพลังต่อสู้ของเรา 2 คน ไม่ว่าจะเรื่องเรียน เรื่องชีวิต เรื่องครอบครัว
หรือเรื่องร้ายๆอะไรที่ผ่านเข้ามาในชีวิตเรา เราจะจับมือกันไป ฝ่าฟันไปด้วยกัน
เราผ่านร้อนผ่านหนาวมาด้วยกันและร่วมทุกข์ร่วมสุขกันมามากมาย

ในวันที่ผมหรือเธอมีความสำเร็จ มีเราที่ร่วมฉลองชัยด้วยกัน
ในวันที่ผมหรือเธอร้องไห้ มีเราที่คอยปลอบโยน ให้กำลังใจกัน
ไม่เคยมีใครถอยห่างไปไหนเลย
จนผมเชื่อสนิทใจเลยว่า คนนี้แหล่ะ คือคู่แท้ของผม คือคู่ชีวิตของผม
ไม่ว่าอนาคตจะเป็นอย่างไร เราไม่มีวันทิ้งกันไปไหน
และผมอยากใช้ชีวิตที่เหลือกับเธอ

จนเมื่อกลางปีที่แล้ว เราเรียนเกือบจบโทแล้ว และกลับมาอยู่ไทย
ก่อนกลับ ผมมีลางสังหรณ์บางอย่างว่าพอกลับไทยไปแล้ว
ชีวิตเรามันจะมีการเปลี่ยนแปลงอย่างมาก เพราะเราคงอยู่ด้วยกันแบบนี้ลำบาก
ผมจึงถามเธอว่า เธอคิดเหมือนผมไหม เธอไว้ใจผมไหม ที่จะให้ผมดูแลเธอ
และอยู่ด้วยกันไปตลอดชีวิต และคำตอบของเธอ ไม่ทำให้ผมผิดหวังเลย
เราทำสัญญาใจระหว่างเราสองเรียบร้อยแล้ว

พอกลัยมาอยู่ไทย เธอได้อยู่กับครอบครัวเธอ ส่วนผมอยู่หอพักใกล้ๆที่ทำงาน
ถึงเราจะอยู่ กทม.ทั้งคู่ แต่เราก็ไม่ค่อยได้เจอกันเท่าไหร่ เพราะผมต้องทำงาน
เธอก็ต้องทำงาน แล้วงานเธอทำให้เธอเลิกดึกๆดื่นๆมากทุกวัน
จนผมเริ่มรู้สึกเหงามาก และเป็นห่วงเธอมาก

ตอนแรกเราก็คิดถึงกันมาก จนเธอยอมบอกความจริงกับแม่เธอให้แม่เ่่ธอให้รู้ถึงเรื่องของเรา
ส่วนผมบอกพ่อแม่ผมไปตั้งแต่กลับมาแล้ว ว่าผมเจอตัวจริงของผมแล้ว
รอผมตั้งตัวได้สักพัก พร้อมเมื่อไหร่คงไปขอเลย
เธอจึงได้มาหาผมที่หอผมบ้างอาทิตย์นึง 2-3 วัน เจอกันวันนึงไม่ กี่ ชม.
แต่มันก็ทำให้ผมมีความสุขไม่น้อย

แต่มันไม่ง่ายอย่างนั้นดูเหมือนงานเธอจะหนักขึ้นเรื่อยๆ เธอแท่บไม่มีเวลามาหาผมเลย
คุยกันน้อยลงมาก เวลาเธอว่าง ปกติเธอจะส่งข้อความ หรือโทรมาหาเลย
พูดง่ายๆว่าว่างเมื่อไหร่เป็นคิดถึงกัน

มันทำผมเหงามาก คิดถึงเธอมาก แล้วก็คิดมาก พยายามขอร้องให้เธอมาหาผม
แต่ก็ไม่ได้ผล จนผมเริ่มเหมือนคนเสียสติเพราะความเหงากินใจนานหลายเดือน
ผมไม่เก็บความรู้สึกอะไรเอาไว้ในใจเลย พูดจาประชดประชัน
ทำไมเธอไม่อยากมาหา ทำไมเธอปล่อยให้ผมเหงา ทำไมเป็นแบบนี้
ผมไม่ชอบเลย

เธอเองก็ไม่ค่อยจะปริปากปากพูดอะไรเลย ผมงอนไป เธอก็งอนกลับ
เราระหองระแหงกันมาเรื่อยๆ
ตัวผมเองไม่ได้คิดว่ามันเป็นเรื่องใหญ่โตอะไรมาก แค่ช่วงเวลาแย่ๆที่ผมและเธอ
ยังปรับตัวไม่ได้ว่าแบบไหนคือพอดี แบบไหนเราถึงจะอยู่ร่วมกันได้อย่างมีความสุข
มรสุมที่ผ่านแล้วเดี๋ยวก็ผ่านไป

จนพักหลังผมเริ่มคิดอะไรได้บ้างว่า ผมงี่เง่ามากไป ผมขอโทษเธอและบอกเธอว่า
จะพยายามเข้าใจเธอให้มากกว่านี้ และก็จะพยายามเรียกร้องให้น้อยลง อดทนต่อความเหงา

แต่ยังไม่ทันจะได้พิสูจน์อะไรเลย...

จนเมื่อวันที่ 21 ม.ค. 2556 อยู่ดีๆ แฟนผมเขามาสารภาพกับผมว่า
เขาแอบคบกับคนที่ทำงานมาได้ 2-3 เดือนแล้ว
ช่วงเสาร์อาทิตย์ที่ผมกลับบ้านไปหาพ่อแม่ เพราะผมเป็นคนต่างหวัด
เค้าแอบไปเที่ยวกัน 2 คน คนนั้นชวนเธอไป เธอบอกว่าเธอเซ็งๆอยู่เธอเลยไป
แล้วเธอก็แอบมีใจให้คนนั้นอยู่แล้วด้วย มีจับมือถือแขนกัน
เค้าเล่าว่าช่วงหลังๆที่เรามีปัญหากัน เค้าไม่รู้สึกรักผมเหมือนแต่ก่อน
เค้ารู้ว่าผมเป็นคนดี ดีกับเค้ามาก เค้าไม่อยากทำร้ายผมอีก
แล้วอยากให้เราจบกันแค่นี้ ก่อนที่เราจะเกลียดกัน

ผมฟังแล้วผมอึ้งไปเลย ไม่ทันตั้งตัว ไม่ได้เตรียมตัวเตรียมใจอะไรเลย

จากคนจิตใจไม่สู้จะดีอยู่แล้ว กลายเป็นคนหลุดโลกเลย เหมือนสติแตก
แต่ความรู้สึกแรกของผมกลับไม่ใช่ความโกรธ ทั้งๆที่ผมน่าจะโกรธ
แต่กลับรู้สึกผิดที่ทำให้เธอต้องเศร้าใจเพราะสิ่งที่ผมพูดออกไปตอนผมเหงา
หลังจากวันนั้น ผมโทรไปคุยกับเธอหลายครั้ง ไม่ได้จะไปต่อว่าอะไร
แต่ไปง้อให้เธอกลับมา ขอให้เธอคิดดูดีๆ ขอให้เธอกลับมาผม
ซึ่งแน่นอนว่าเธอตัดสินใจไปแล้ว เธอไม่ยอมกลับมาง่ายๆ

แต่ด้วยอารมณ์และความไม่มีสติ พอได้ยินเธอบอกว่าไม่ ยืนยันว่าไม
จากความหวังให้เธอกลับมากลายเป็นความโกรธ
จนผมพูดแรงๆใส่เธอไปต่างๆนา ว่าเธอมีแอบไปมีชู้ เธอทำอย่างนั้นกับผมได้ยังไง
ทั้งที่แม่ก็รู้เรื่องของเรา และรู้พฤติกรรมเธอด้วย แต่ไม่ได้หยาบคายอะไรเลย

ผมตามง้อตามตื้อเธอสารพัดเพื่อให้เธอกลับมา
ผมบอกว่าผมให้อภัยเธอไปแล้ว ซึ่งผมคิดแบบนั้นจริงๆ
เพราะความผิดทั้งหมดมันไม่ได้อยู่ที่ตัวเธอคนเดียว
ผมก็รู้ตัวดีว่าผมเองก็ผิดที่ไม่เข้าใจเธอ ผิดที่ไม่เข้มแข็งเอง
แต่ยิ่งทำเหมอนทุกอย่างยิ่งแย่ลงไป... เพราะอารมณ์ขึ้นๆลงของผม

จนตอนนี้ เธอเย็นชาใส่ผมอย่างมาก แท่บไม่อยากคุยกับผมเลย
เธอบอกว่าคุยปกติคุยก็คุยได้ แต่ถ้าจะพูดเรื่องเราเธอไม่อยากคุยอีกแล้ว

เธอไม่เคยโทรหาผมสักครั้ง เธอไม่เคยส่งข้อความมาก่อน
เหมือนเธอไม่อยากให้ความหวังอะไรผมสักนิด

พอผมลองถามความรู้สึกเธอ เธอก็ไม่ยอมปริปากบอกเลย บอกแต่ว่าไม่อยากตอบ

ผมเจ็บปวดและทรมานใจมาก ผมนอนหลับไม่สนิทอีกเลยตั้งแต่คืนนแรกที่ถูกบอกเลิก
ผมสะดุ้งตื่นตอนตี 5 ทุกวัน ซึ่งเป็นเวลาที่เธอมาบอกเลิกผม
ผมพยายามแล้วหลายทาง

ผมพยายามจะตัดใจจากเธอ ตั้งใจจะหักดิบไปเลย แต่ก็ทำไมได้
ผมไม่เข้มแข็งพอ สุดท้ายก็ต้องโทรหา ต้องส่งข้อความไปหา
ผมพยายามจะเป็นเพื่อนเธอ แต่ผมก็ทำใจไม่ได้ที่ต้องรู้ว่าเธอมีใครอีกคน
เลิกกันวันจันทร์ วันเสาร์เธอออกไปกับคนนั้นอีกแล้ว
หัวใจผมเหมือนจะหลุดออกมาจากอก

สมองผมมันบอกว่าควรไปจากเธอซะ เธอคือคนที่ไม่ซื่อสัตย์ คนโกหกหลอกลวง
แทงข้างหลังคนที่ร่วมทุกข์ร่วมสุขกันมาได้ลงคอ ทำได้แม้กับคนที่ทั้งรักและไว้ใจมาก

แต่หัวใจผมนี่สิ ที่มันดื้อดึง ทั้งๆที่เจ็บซะขนาดนี้ แต่มันยังบอกว่ามันยังรักเธออยู่
ผมยังรักเธอมาก ยังโหยหาเธออยู่ตลอด มันยังเป็นห่วงเธอมาก

ทุกคืนผมก็ยังเป็นห่วงว่าเธอถึงบ้านปลอดภัยดีแล้วหรือยัง เธอเป็นผู้หญิงกลับบ้านดึกๆคนเดียว
ที่สำคัญผมรู้สึกว่าเธอกำลังวิ่งหนีปัญหา กำลังหาทางออกที่สบายที่สุดที่มีตอนนี้
แต่เธออาจจะเจ็บปวดและเสียใจในถายหลัง
ทางที่ดีมันควรจะแก้ไขที่ตัวเราสองคน เราควรจะคุยกัน ทำความเข้าใจกันเหมือนอย่างเคย
ไม่ใช่วิ่งหนีปัญหาไปคนเดียวแบบนี้ และเพราะผมรู้ว่าผมรู้ดีกว่าเนื้อแท้เธอเป็นคนดี
เธอเองไม่ใช่คนเลวร้ายอะไรโดยนิสัย เธอจึงอาจจะต้องอยู่กับความรู้สึกผิดนี้ไปตลอด
ต้องอยู่กับแผลนี้ไปตลอด

ผมคิดว่า ถ้าเราจากกันไปแบบนี้ หลังจากนี้ มันอาจจะเป็นเธอเสียเอง
ที่ต้องกลับมานั่งทุกข์ใจเพราะเรื่องนี้อีก
ผมเป็นห่วงเธอจริงๆ

แต่ตอนนี้ยอมรับตามตรงว่าผมคิดอะไรไม่ออกเลย...
ตอนนี้ ผมมองทางไปต่อไม่เห็นเลย ผมไม่รู้ผมควรทำตัวยังไง ผมควรทำ หรือไม่ควรทำอะไรต่อไป
ผมเหมือนคนไร้สติ ไม่กล้าิคิดอะไรเอง มันกลัวไปหมด
จิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัวเลย

ช่วยผมด้วยครับ