สนทนาธรรม ฟังธรรม อ่านธรรมะ บทความธรรมะ หลักธรรมคำสอน กฎแห่งกรรม dhamma

ถึงคุณ man123 ตอนนี้เป้นอย่างไรบ้างปฏิบัติเป็นอย่างไรบ้างครับมีอะไรมาแลกเปลี่ยนกันบ้างครับ

ส่วนผมได้รับรู้ ได้รับฟังมา และ ได้ลองมาปฏิบัติดูมาซักระยะหนึ่งแล้วได้เห็นดังนี้ครับ

- เวลาเรารู้มากจากการอ่าน ฟัง เราก็จะคิดมากจนสิ่งที่รู้เป้นแต่ความคิด ทำให้ตัดคิดเห็นสภาพจริงไม่ได้
- ผมจึงได้ลองปฏิบัติโดยทิ้งสิ่งที่รู้ที่เห็นจากกัมมัฏฐานที่จดจำไว้ทั้งหมดทิ้งไป แล้วมาเริ่มกัมมัฏฐานใหม่เหมือนแรกๆที่ไม่รู้ในธรรมอะไรนอกจากหายใจเข้าพุทธ หายใจออกโธ มันให้ให้เข้าสู่สภาวะธรรมได้ง่ายขึ้น ไม่รู้ว่าสภาพจริงที่สัมผัสนั้นคืออะไร รู้แต่สภาพไม่มีบัญญัติ มันก็ก้าวขึ้นสูงขึ้น
- ผมจึงมาแลกเปลี่ยนกับคุณman123 ดูครับหากนั่งปฏิบัติไปแล้วมัวแต่จดจ้องปรุงแต่งจนไม่เห้นสภาพปรมัตถธรรม ลองล้างความรู้หรือสิ่งที่สนทนา หรือที่เห็นออกให้หมด แล้วลองปฏิบัติกัมมัฏฐานเริ่มให่มแบบที่ยังไม่รู้สิ่งใด หากเข้าถึงสภาวะของเอกัคตา จิตมันก็รับรู้สภาพเอกัคตาอยู่แต่มันจะไม่คิดต่อ ไม่รับรู้สภาวะภายนอกที่กระทบทางกาย เราก็แค่รู้สภาวะนั้นๆไปดูความรู้สึกปรุงแต่งนั้นๆไป จะเข้าเห็นถึงสภาพจิตเกิดดับ เห็นสภาพจิตที่ตัดจากการไหลตามความปรุงแต่งที่เป้นไปในรัก โลภ โกรธ หลง รู้เวทนาขณะนั้นเป้นอย่างไร ขณะที่เกิดจิตรู้ จิตคิด จิตเสพย์เสวยอารมณ์เป็นอย่างไร ขณะเดียวกัน หรือคนละขณะจิตกัน เป็นตัวเดียวกันหรือคนละตัวกัน

หากคุณแมนได้รับรู้อะไรมาใหม่ๆขอเชิญสนทนาแลกเปลี่ยนกันบ้างนะครับ

สาธุกับคุณแมนครับ

- ผมได้หาแนวทางยุติความฟุ้งซ่านของจิตให้สามารถทรงสภาวะความรู้สึกของเรามากขึ้น(อารมณ์ทางโลก) เนื่องมาจากเพราะผมปฏิบัติแล้วเห้นเยอะจนแยกแยะไม่ออกว่าอันไหนคิดอันไหนจริง อันไหนอุปาทาน อันไหนปรมัตถธรรม
- ผมจึงได้ทิ้งการปฏิบัติไประยะหนึ่งเพราะกลัวความหลงตนจะเกิดขึ้นจนเกินจำกัดได้
- แล้วผมก็ได้พบทางหนึ่งซึ่งก่อนหน้าเคยค้นพบปฏิบัติด้วยตนเองมา แต่ในสภาวะนั้นไม่รู้จักปรมัตถธรรมจึงตกอยู่ในสภาวะคิดเอามากกว่าจึงไม่ได้ผลเท่าที่ควร พอมาอ่านเจอที่หลวงพ่อฤๅษี พระราชหรมญาณ ท่านสอนไว้ง่ายๆคำหนึ่งว่า "ทรงอารมณ์"
- การทรงอารมณ์นี้พูดเหมือนง่าย แต่ยากมากหากไม่ทำเป็นประจำและไม่รู้สภาพปรมัตถธรรม ดังนั้นการทรงวภาวะอารมณ์ความสู้สึกจึงต้องอาศัยสภาวะที่เป็นสติและปรมัตถธรรมเป็นหลัก
- เช่นเวลาที่เราอยู่ในสมาธิจิตหรือฌาณจิตนี่เราตัดแล้วในอกุศลจิต แต่พอหลุดออกจากฌาณจิตเราก็มักจะหลงไปตามสังขารขันธ์ปรุงแต่งจนเกิดเป็น รัก โลภ โกรธ หลง แล้วก็หลุดจากจิตที่เป้นกุศล ยกตัวอย่าง อยู่ในสมาธิเราไม่โกรธมีใจกลางๆพอออกจากสมาธิมีอะไรมากระทบให้รับรู้อารมณ์(ทางธรรม) หน่อยเกิดปรุงแต่งไปก็เหกิดเป็นโทสะแล้วเป้นต้น
- การทรงอารมณ์นี้จึงสำคัญหากคุณรู้สภาพจริงของกุศลจิต รู้สภาพจริงของสมาธิจิตในแต่ละระดับ โดยสภาพปรมัตถธรรมนี้คุณต้องได้รู้สัมผัสด้วยตนเองจึงจะเข้าใจ เมื่อรู้สภาพปรมัตถธรรมก็ให้จดจำสภาพนั้นๆไว้แล้วกำหนดสมาธิระลึกถึงสภาพนั้นแล้วตั้งจิตเข้าสภาพนั้น หรือ ออกจากสภพานั้น นี่เรียกว่าทำให้เรากำหนดรู้สภาพที่เข้าออกของกุศลจิตและสมาธิจิตที่เราเรียกกันว่าฌาณ

เพิ่มเติมที่นี่ครับ http://www.madchima.org/forum/index.php?topic=8682.0

หวังว่าจะเป็นประโยชน์แก่คุณแมน123ด้วยเช่นกันครับ หากไม่สมควรหรือไม่เกิดประโยชน์ใดๆก็ขออภัยไว้ด้วยครับ

ครับโดยรวมกว้างๆเป็นเช่นนั้นตามที่คุณกล่าวมาครับ

- ส่วนเวลาจะเจาะเข้าระดับกลางและลึกเข้ามาอีกในการ "ทรงอารมณ์" เราต้องเคยเข้าสู่สภาวะความรู้สึกรู้สภาพปรมัตถธรรมในสภาพจิตใดๆ เช่น เมื่อคุณรู้ว่ากุศลจิตเกิด(กุศลจิตจริงๆนะครับ ไม่ใช่ที่ปนไปด้วยโลภะที่มีความพอใจยินดีที่ติดข้องใจ) คุณระลึกรู้สภาพปรมัตถธรรมของกุศลจิตไว้ ซึ่งกุศลจิตนี้ จะตัดขาดจากความ รัก โลภ โกรธ หลง มีความสงบอบอุ่น ผ่องใส เบาบางจิต ตรงนี้หากคุณสัมผัสและรู้ในสภาพปรมัตถธรรมได้คุณจะสามารถระลึกเข้าสู่สภาพจิตที่เป้นกุศลจิตจริงๆได้
- แม้แต่ในฌาณจิตเช่นกัน เมื่อคุณเข้าถึงสมาธิจิตระดับใดระดับหนึ่ง รู้สภาพปรมัตถธรรมในฌาณระดับต่างๆ คุณก็จะกำหนดจิตทรงอารมณ์เข้าสภาพฌาณจิตนั้นๆได้
- ดั่งที่ผมเคยกล่าวว่า หลวงปู่มั่นท่านบอกให้จดจำการเข้าถึงในครั้งแรกให้ได้ มันคือการจำสภาพปรมัตถธรรมของสภาวะฌาณจิต ญาณจิตนั้นๆ และ การดำเนินไปเพื่อเข้าถึงในระดับนั้นๆ เพื่อไว้กำหนดทรงอารมณ์การเข้าออกสมาธิในภายหลัง
- คุณจะเห็นว่า การทรงอารมณ์นี้ จะสัมพันธ์กับวิปัสนา คือรู้สภาพ กาย เวทนา จิต ธรรม ที่เป็นปรมัถธรรม กำหนดในสภาพนามธรรมเป็นใหญ่
- หากคุณไม่เคยเห็นสภาพปรมัตถธรรมหรือลืมสภาพปรมัตถธรรมของสภาวะธรรมใด คุณก็จะไม่สามารถกำหนดจิตเข้าสู่สภาวะธรรมนั้นๆได้
- สิ่งที่ผมนำมาบอกกล่าวต่อนี้ผมได้ปฏิบัติอยู่เนืองๆเป็นประจำซึ่งเป็นผลได้เร็วมาก เป็นการผสานระหว่าง สมถะ วิปัสนา ของหลวงปู่ฤๅษี และ หลวงปู่มั่นพระอาจารย์ใหญ่ ซึ่งจะเกิดประโยชน์แก่ผู้ที่ได้รู้ในสมถะและวิปัสนามาแล้ว ได้รับรู้สภาพปรมัตถธรรม และ รู้รูปนามมาแล้ว ช่วยในการกำหนดจิตเข้าออกในสภาวะธรรมต่างๆ จนถึง แยกกายกับจิต
- กายกับจิตคือขันธ์๕ แยกขันธ์๕ เป็นกองๆได้ ก็สามารถเรียนรู้แยกรูปนามได้ครับ รูปนามจะกว้างกว่า แต่พระพุทธเจ้าและครูบาอาจารย์ทั้งหลายให้พิจารณาขันธ์ 5 เป็นหลัก เพราะรูปนามก็คือ ขันธ์ 5 เช่นกัน ซึ่งมันอยู่ในตัวเรา สามารถรู้สึกรับรู้ได้ด้วยตัวเราเอง

สวัสดีครับหายไปนาน ตอนนี้ผมปฏิบัติวิปัสสนาได้ประมาณ1ปีกว่าแล้วครับรู้สึกมีสติอยู่กับกายใจต่อเนื่องมากขึ้นกว่าตอนที่เพิ่งปฏิบัติครับเห็นว่าเดี่ยวจิตมันก็คิดเดี๋ยวมันก็รู้สึกโน่นนี่และรู้สึกนึ่ง สงบมากขึ้นเมื่อเกิดปัญหาให้รู้สึกทุกข์ก็สามารถใช้สติแก้ไขได้มากขึ้นครับเหมือนใช้ปัญญาอะครับคือการพิจารณาว่ามันเป็นมาอย่างไรแล้วใช้สติคิดทบทวนแก้ไขมันได้ทำให้ทุกข์น้อยลงครับและระหว่างปฏิบัติบางทีก็รู้สึก ปิ๊ง แบบเกิดปัญญาขึ้นมาอะครับเช่นการตามรู้รูปนามแล้วก็เห็นความจริงต่างๆว่าอย่างนี้เราไม่ควรไปยึดมัน พอเห็นรูปนามดับไปก็รู้ว่ามันไม่เที่ยงและก็รู้สึกอีกหลายๆอย่างอะครับรวมๆผมรู้สึกว่ามันทำให้ผมทุกข์น้อยลงและรู้สึกจิตปรุงแต่งกับสิ่งต่างๆที่มากระทบน้อยลงด้วยครับคือจิตเป็นกลางมากขึ้นครับ และถ้าผมรู้ตัวว่ากำลังกังวลหรือคิดฟุ้งซ่านอยู่ก็จะทำให้ผมหยุดคิดมันได้โดยไม่ได้ไปบังคับมันถ้ารู้ทันมันก็ดับไปเองครับหรือบางทีกังวลมากๆผมใช้สติพิจารณาเช่นเรื่องนี้ไม่ควรไปคิด กังวลไปก็ไม่สามารถช่วยให้อะไรดีขึ้นได้ก็สามารถทำให้คลายกังวลได้ครับ

แต่เรื่องที่แปลกของผมอยู่อย่างคือวันไหนที่ผมนั่งสมาธิแล้ววันต่อมาผมจะเจอเรื่องที่ทำให้ทุกข์ผมเจอแบบนี้บ่อยมากครับอย่างเช่นเจอเรื่องไม่ดีที่โรงเรียน และการนั่งสมาธิเหมือนทำให้ผมมีสติรู้กายใจได้น้อยลงจิตมันจะอยู่กับความว่างและก็จะเผลอคิดบ้าง และการนั่งสมาธิของผมเมื่อก่อนรู้สึกสงบบ้างฟุ้งซ่านบ้างแต่ตอนนี้ผมรู้สึกฟุ้งซ่านเป็นส่วนใหญ่ไม่รู้ทำไมครับหรือการที่ผมนั่งสมาธิแล้วผมรู้สึกสงบจริงๆก็จะเป็นตอนเช้าอะครับประมาณ9โมง10โมงอะครับบางครั้งก็มีฟุ้งซ่านบ้าง การปฏิบัติธรรมของผมจึงไม่ค่อยใช้การนั่งสมาธิครับ ส่วนมากผมจะตามรู้กาย ใจ หรือถ้าตอนไหนว่างๆก็จะเดินไปมาและตามรู้กายที่กำลังเดินอยู่หรือจิตที่กำลังคิดอยู่ในขณะนั้นก็ทำให้ผมรู้สึกสงบได้ึครับ(ถ้ารู้ว่าเป็นเพราะอะไรก็ช่วนแนะนำด้วยนะครับ)

และที่ผมเคยบอกว่าผมเป็นโรคหวาดกลัวสังคม และโรคย้ำคิดย้ำทำด้วยครับสาเหตุหลักมาจากความกลัวทำให้ผมใช้ชีวิตอยู่นอกบ้านเจอผู้คนได้ลำบากมากครับการปฏิบัติธรรมของผมช่วยได้บ้างครับแต่ผมก็ยังรู้สึกกลัวอยู่ดีทำให้ผมไม่อยากเรียนปริญญาตรีด้วยครับผมจบ ม.6แล้วก็จะทำงานเลยครับ ถ้าแนะนำอะไรผมได้ก็ช่วยหน่อยนะครับ ขอบคุณครับ

ขอบคุณมากครับแต่ว่าจะทำให้หายจากอาการกลัวไปเลยก็คงเป็นไปไม่ได้ต้องใช้เวลาปฏิบัติและการไม่ยินดียินร้ายก็ไม่ได้เป็นการบังคับให้รู้สึกอย่างนั้นต้องใช้เวลาปฏิบัติให้เป็นผู้วางเฉยต่อรูปนามที่มากระทบเหมือนกันใช่ไหมครับ ขอบคุณครับ ผมรู้มาว่าโรคกลัวมันเเป็นโรคทางจิตใต้สำนึกอะครับเราไม่สามารถบังคับความรู้สึกส่วนนั้นได้อะครับ แต่คงต้องใช้เวลาปฏิบัติขอบคุณมากครับ
ปล.ให้ลิ้งมาเยอะผมก็อ่านไม่หมดเหมือนกันนะครับ แฮะๆ

ยากจริงๆครับ

เท่าที่เคยได้ยินได้ฟังจากครูบาอาจารย์หลายท่านมานะคะ ท่านจะพูดเสมอว่า

"สติ" ยิ่งมีมากเท่าไหร่ก็มีประโยชน์มากเท่านั้น

ไม่ว่าเราจะไปทางสมถะหรือวิปัสสนาก็ดี ขอให้มีสติเป็นผู้รู้เสมอ

ขอให้เจริญในธรรมทุกๆท่านค่ะ