สาธุ สาธุ สาธุ
พระบรม ศาสดา ตรัสรู้
ทรงแลดู เห็นอยู่ สัตว์ทั้งหลาย
ทั้งจุตติ ดับภพ พรากจากกาย
ต้องเวียนว่าย วนไปด้วย วิบากกรรม
เมื่อทรงถึง โพธิญาณ ตรัสรู้
จึงอุ้มชู สอนสัตว์ แจ้งชัดธรรม
เราปฏิ สนธิ ก็ด้วยกรรม
กิเลสซ้ำ ทำมนะ ท่องเที่ยวไป
เมื่อมนะ หน่วงภพ ประสบชาติ
ด้วยวิบาก ให้ขันธ์ห้า ประสบไซร้
ให้อายุ วรรณะนั้น กรรมแต่งไป
ให้มืดมน หรือสว่าง ตามผลพลัน
นำให้ทุกข์ ไม่มีสุข ยากจนสิ้น
ไร้กำลัง สุดแรงดิ้น ไม่อาจรั้น
ด้วยเหตุนี้ พระพุทธเจ้า ทรงสอนปัน
ให้เรานั้น ทำเจตนา กรรมกุศล
สอนทำทาน ให้อิ่มใจ จนเป็นศีล
ตั้งมั่นศีล กายวาจา ลงใจพ้น
ด้วยอาศัย พรหมวิหาร ปกคลุมตน
กรรมเกิดบน กุศลศีล เป็นเจตนา
แล้วให้เรา ทั้งหลาย อบรมจิต
แม้เพียงคิด ติดบาปกรรม อย่าใฝ่หา
ทำมโน ให้ผ่องใส ไม่ยึดพา
ละวิญญา คือจิตคิด สิ้นทุกข์เอย
ขันธ์ ๕รูป = ร่างกาย ธาตุ ๔ ธาตุ ๕
เวทนา = ความเสวยรสของอารมณ์ความรู้สึกที่ผัสสะ
สัญญา = ความจำได้หมายรู้อารมณ์ ความสำคัญมั่นหมายของใจ
สังขาร = ความปรุงแต่งอารมณ์
วิญญาณ = จิต คือ ความคิด ตัวรู้ทางทวาร ๖ จักขุวิญญาณ โสตะวิญญาณ ฆานะวิญญาณ ชิวหาวิญญาณ กายวิญญาณ มโนวิญญาณ
มนะ คือ ใจ คือ ดวงจิตเรานี้ที่ท่องเที่ยวไป เป็นผู้รู้จากตัวรู้ คือ มโนวิญญาณ ที่มีธัมมารมณ์มาผัสสะ
