พระไตรปิฎก เล่มที่ ๙ พระสุตตันตปิฎก เล่มที่ ๑
ทีฆนิกาย สีลขันธวรรค
สมาธิ จิตหลุดพ้นก็รู้ว่าจิตหลุดพ้น หรือจิตไม่หลุดพ้นก็รู้ว่าจิตไม่หลุดพ้น ดูกรพราหมณ์
เปรียบเหมือนหญิงสาวชายหนุ่มที่ชอบการแต่งตัว เมื่อส่องดูเงาหน้าของตนในกระจกอันบริสุทธิ์
สะอาด หรือในภาชนะน้ำอันใส หน้ามีไฝ ก็จะพึงรู้ว่าหน้ามีไฝ หรือหน้าไม่มีไฝ ก็จะพึงว่า
หน้าไม่มีไฝ ฉันใด ภิกษุก็ฉันนั้นแล เมื่อจิตเป็นสมาธิ บริสุทธิ์ผ่องแผ้วไม่มีกิเลส ปราศจาก
อุปกิเลส อ่อน ควรแก่การงาน ตั้งมั่น ไม่หวั่นไหว อย่างนี้ ย่อมโน้มน้อมจิตไปเพื่อเจโต-
*ปริยญาณ เธอย่อมกำหนดรู้ใจของสัตว์อื่น ของบุคคลอื่นด้วยใจ คือ จิตมีราคะก็รู้ว่าจิตมีราคะ
หรือจิตปราศจากราคะก็รู้ว่าจิตปราศจากราคะ จิตมีโทสะก็รู้ว่าจิตมีโทสะ หรือจิตปราศจากโทสะ
ก็รู้ว่าจิตปราศจากโทสะ จิตมีโมหะก็รู้ว่าจิตมีโมหะ หรือจิตปราศจากโมหะก็รู้ว่าจิตปราศจากโมหะ
จิตหดหู่ก็รู้ว่าจิตหดหู่ หรือจิตฟุ้งซ่านก็รู้ว่าจิตฟุ้งซ่าน จิตเป็นมหรคตก็รู้ว่าจิตเป็นมหรคต หรือ
จิตไม่เป็นมหรคตก็รู้ว่าจิตไม่เป็นมหรคต จิตมีจิตอื่นยิ่งกว่าก็รู้ว่าจิตมีจิตอื่นยิ่งกว่า หรือจิตไม่มี
จิตอื่นยิ่งกว่าก็รู้ว่าจิตไม่มีจิตอื่นยิ่งกว่า จิตเป็นสมาธิก็รู้ว่าจิตเป็นสมาธิ หรือจิตไม่เป็นสมาธิก็รู้ว่า
จิตไม่เป็นสมาธิ จิตหลุดพ้นก็รู้ว่าจิตหลุดพ้น หรือจิตไม่หลุดพ้นก็รู้ว่าจิตไม่หลุดพ้น ดูกรพราหมณ์
แม้ข้อนี้ก็เป็นปัญญาของเธอประการหนึ่ง.
ที่มา :
https://84000.org/tipitaka/pitaka_item/ ... 4%B5%CB%C5%
D8%B4%BE%E9%B9%A1%E7%C3%D9%E9
พลังใจมีอำนาถไร้ขอบเขต
ต้องฝึกหัด ปฏิบัติธรรม ด้วยความขยันใส่ใจสังเกต ระลึกรู้ใจตั้งมั่น รู้ ัทันจะคิดดับ ไว้ได้ทุกลมหายใจเข้าดับ ออกดับ ตลอดเวลา จึงจะมีอานุภาพควบคุมได้ทั้ง จักรวาล เหมือนพระเจ้าจักรพรรดิปกครองทวีป ทั้งสี่ฉะนั้น หรือเหมือนฤทธิ์ฤาษี เพ่งเตโช กสิณไฟ เผาเมืองให้ไหม้เป็นจุล เพราะโดนชาวเมืองยั่วยุให้โกรธ ด้วยอำนาจพลังใจ ที่ไร้ขีดจำกัด ฝึกให้ดีก็จะดีเกินประมาณ ฝึกชั่วร้ายก็ล้างผาลเกินควบคุม เพราะใจเป็นใหญ่เป็นประทานเป็นหัวหน้า เพราะทุกสิ่ง ทุกอย่าง เกิดขึ้นล้วนแล้วจาก พลังใจ ถ้ารู้ทันจะคิดดับได้ก็จะได้ทั้งศีลสมาธิปัญญาฉลาดในบุญความดีทุกอย่าง แต่ถ้าหลงรู้ไ ม่ทันมันชั่วร้ายล้างผาลหมด ทั้งโลก ฉลาดฝึกเอา
