เวลาที่เหลืออยู่ของแม่

เวลาที่เหลืออยู่ของแม่

นานนับ 10 กว่าปี ที่ฉัน แม่ และน้องชาย ไม่ได้ไปไหนด้วยกันเลยนับตั้งแต่เขาแยกครอบครัวออกไป ด้วยเหคุผลบางประการที่เขาไม่สามารถมาหาแม่ได้
จนกระทั่งภรรยาเขาเสีย เขาจึงมีโอกาสพาลูกๆ มาเยี่ยมแม่

ฉันอยากให้แม่และน้องชาย ได้ใช้ชีวิตด้วยกันแม้จะเป็นช่วงสั้นๆ หลังจาก 10 กว่าปี ที่แม่ไม่เคยพบหน้าลูกชายเลย หรือแม้แต่โทรศัพท์ก ฉันรู้เพราะแม่เคยพูด
ออกมาว่า ทำไมเขาไม่มาหาแม่เลย ฉันได้ชวนแม่ และน้องชายไปเที่ยวที่ ปราสาทเขาพนมรุ้ง จังหวัดบุรีรัมย์ ด้วยกัน แม่ดีใจอย่างเห็นได้ชัด

เมื่อมาถึงทางขึ้นตัวปราสาท ต้องขึ้นบันไดตามแนวสโลปของภูเขา ไกลพอสมควร ด้วยวัย 83 ปีของแม่ ทำให้ฉันกังวลว่าแม่จะขึ้นไม่ไหว แต่แม่ยืนยันว่าแม่ขึ้นได้ ฉันและน้องชายสลับมือกันจูงแม่ขึ้นจนถึง หยาดเหงื่อเต็มใบหน้าของแม่ แต่เมื่อมองเข้าไปในแววตาของแม่แล้ว กลับไม่พบความเหน็ดเหนื่อยเลย

เมื่อต้นเดือน มกราคม 2552 ใกล้รุ่งของวันหนึ่ง แม่ปวดท้องอย่างหนัก ฉันและสามีได้นำแม่ส่งโรงพยาบาลใกล้บ้าน หมอบอกว่าแม่เป็นถุงน้ำดีอักเสบ ต้องผ่าตัดด่วน เมื่ผ่าตัดออกมาแล้ว คุณหมอได้เชิญฉันไปคุยเป็นการส่วนตัว และได้แจ้งให้ฉันทราว่า "เมื่อหมอผ่าตัดเอาถุงน้ำดีออกไปแล้วได้พบเนื้อร้ายที่ตับ" เพราะตอนส่องกล้องหมอมองไม่เห็น มันบังกันอยู่ ตอนนี้เซล์ลมะเร็งกระจายไปทั่วแล้ว จะมีชีวิตอยู่ได้อย่างมาก 6 เดือน ฉันพูดอะไรไม่ออก มันเร็วเกินไปที่ฉันจะรับได้ สิ่งที่แทนคำพูดก็คือ น้ำตาที่ไหลพร่างพรูออกมา ฉันตกลงกับคุณหมอไว้ว่า จะไม่บอกเรื่องนี้ให้แม่รู้

ขณะนั้นแม่ยังทานอาหารอ่อนได้อยู่ ฉันเป็นคนป้อนแม่เอง ในใจผุดคิดถึงเมื่อครั้งที่ฉันยังเด็ก แม่ป้อนข้าวฉันประจำ เวลาของเราช่างต่างกัน อาหารช้อนนี้ที่ฉันกำลังป้อนแม่อาจเป็นมื้อสุดท้ายของแม่ก็ได้ ในขณะที่แม่ป้อนข้าวฉันตอนนั้นมันคงอีกหลายพันหลายหมื่นคำกว่าที่ฉันจะเติบใหญ่ เวลาของแม่นับถอยหลังเข้ามาทุกที

แม่ถามฉันเสมอว่า "แม่เป็นอะไรหรือ ทำไมไม่หายสักที มันเป็นก้อนแข็งๆอยู่ที่ท้อง" ฉันได้แต่บ่ายเบี่ยงที่จะพูดความจริง และปลอบแม่ไปวันๆ นับวันฉันสังเกตเห็นแม่ผอมลงๆ และเริ่มทานอะไรไม่ได้ ต้องให้สารอาหารทางถุงน้ำเกลือ
อาการปวดเริ่มมีขึ้น และถี่ขึ้น ทุกครั้งที่แม่ปวดแม่จะร้องออกมาด้วยความทุกข์แสนสาหัส ต้องให้คุณหมอฉีดมอร์ฟีน และต้องเพิ่มปริมาณมอร์ฟีนขึ้นเรื่อยๆ ทุกครั้งที่แม่ร้องใจฉันก็ปวดร้าวไปด้วย ฉันทุกข์พอๆกับแม่ ผิดกันแต่แม่ทุกข์ทางกาย แต่ฉันทุกข์ทางใจ ฉันได้เห็นสัจจธรรมแห่งชีวิอย่างชัดเจนก็ตอนนี้เอง

ในขณะที่แม่ไม่รับรู้อะไรแล้ว ฉันได้ระบายน้ำตาออกมาโดยไม่ต้องปิดบังแม่ฉันได้แต่พูดกับตัวเองว่า "แม่ค่ะ หนูขอโทษที่หนูไม่ได้บอกความจริงกับแม่ว่า แม่เป็นมะเร็งขั้นสุดท้าย" ชีพจรของแม่เริ่มอ่อนลงๆ ฉันและน้องชายยืนอยู่ข้างเตียงและจับมือแม่เอาไว้ มันเป็นนาทีชีวิตที่เราแม่ลูกต้องจากกันอย่างไม่มีวันกลับ และแล้วแม่ก็จากเราไปด้วยความสงบ

หากว่าท่านยังมี คุณพ่อ คุณแม่ และคนที่คุณรักอยู่ ขอให้ทำทุกวันเหมือนวันสุดท้ายที่เราต้องตายจากกัน มันคงจะอบอุ่นและมีคุณค่าอยู่ไม่น้อยเลย เพราะคุณจะตระหนักรู้ว่า ตัวคุณก็มีค่า คนที่คุณรักก็มีค่า และคุณจะไม่เสียดายเวลาที่ผ่านไปเลย เพราะทุกๆ วันของคุณ คือวันที่คุณได้ทำดีที่สุดแล้วกับคนที่คุณรัก กับคนที่รักคุณ และตัวคุณเอง

บทความนี้ขอน้อมลำลึกถึงคุณแม่ทุกๆคน และผู้หญิงคนนั้นที่ถ่ายทอดเรื่องราวของแม่ให้ข้าพเจ้าฟัง

pon pon

	ผู้เขียน	หัวข้อ: เวลาที่เหลืออยู่ของแม่ (อ่าน 5261 ครั้ง)
0 สมาชิก และ 1 บุคคลทั่วไป กำลังดูหัวข้อนี้

สนทนาธรรม ฟังธรรม อ่านธรรมะ บทความธรรมะ หลักธรรมคำสอน กฎแห่งกรรม dhamma