สนทนาธรรม ฟังธรรม อ่านธรรมะ บทความธรรมะ หลักธรรมคำสอน กฎแห่งกรรม dhamma

วันนี้ นั้งดูรูปครูบาอาจารย์ ก็นึกปลง และปรารถนาออกบวชตามเจตนาเดิมที่ตั้งใจเอาใว้ (ตั้งใจและอธิฐานเอาใว้ก่อนลาสิกขา จะลามาช่วยบิดา มารดา ซัก5ปีแล้วจะกลับมาบวชอีก... แต่แล้วกิเลสไม่ปราณีเรา 16ปีแล้ว คงถึงเวลาแล้วมั๋ง) นั้งทบทวนแล้วทบทวนอีก     มนุษย์เรานั้น.........
ถ้าความรู้สึกของเรานั้น ไม่อยากเสพ ไม่อยากได้ ไม่อยากมี ไม่อยากเป็น อะไรๆแล้ว แล้วเรามีชีวิตแบบมนุษย์สมบัตินั้น มันคงเป็นไปได้ยากที่จะครองตน ครองใจ ให้เป็นมนุษย์สมสมบัติได้ดี ทางเดียวที่เป็นไปได้สำหรับคนปลงแล้วคือการออกบวช
คนบางคนเกิดมาเพื่อทำประโยนช์ให้กับตัวเอง...แต่คนบางคนก็เกิดมาเพื่อทำประโยนช์ให้กับสังคมและศาสนา  ประโยนช์ของเราหรือประโยนช์ของครอบครัวนั้นมันน้อยหนิด ถ้าเทียบกับความทุกข์ของคนทั้งหลาย...ผมเองก็ได้แต่อธิฐานจะได้กลับออกบวชอีกครั้งโดยไม่ทำให้ใครต้องเดือดร้้อนเพราะการกระทำของเรา โดยเฉพาะครอบครัวที่เราสร้างมันขึ้นมา  แต่คิดดีแล้วประโยนช์มันน้อยมากๆ
  เมื่อมองดูสังคมมนุษย์  และเห็นคนตายซ้ำซาก  ชีวิตมันน้อยหนิดเวลาก็น้อยหนิดเหลือเกิน ไม่รู้เราจะพลาดเมื่อไหร่  ทุกวันนี้ยิ่งหาช่องทางเกิดยาก......สัมมาทิฎฐิ และนิพพาน...

ขอบคุณบทความที่ดีๆแบบนี้ครับ



casino (http://www.indiegogo.com/individuals/6543122)

ขอบคุณเช่นกันครับผม มีประโยชน์และมีสาระมากเลยครับ

ใช่ชีวิตมันน้อยหนิด ไม่นานดอกเราก้ตายกายแตกดับตามครรลอง ดินเป็นดิน น้ำเป็นน้ำ เป็นต้น คนเรามันจะมีอะไรมาก มุมมองและการสำคัญตน ชีวิตมันเป็นเรื่องของธรรมชาติแห่ง  natural law แต่การที่เรามีมุมมอง แบบตัวตนที่สำคัญ ต่างหากมันทำให้ทุกอย่างเปลี่ยนไป