หัวข้อ: ฉลาด...หรือ...ขลาดเขลา..!?!!
เริ่มหัวข้อโดย: เด็กหน้าวัด ที่ สิงหาคม 23, 2010, 03:14:07 PM
ฉลาด...หรือ...ขลาดเขลา..!?!!
ผู้มีปัญญา...คือ ผู้ที่ไม่ยึดติดอะไรๆ ไม่ยึดเอาอะไรเป็นตน
เป็นของตน เป็นผู้ที่มีความฉลาดเป็นที่สุด ซึ่งตรงกันข้าม
กับความไม่ฉลาด หรือขลาดเขลา...
การที่ไปยึดมั่นสำคัญหมายอะไรๆ ว่าเป็นตน เป็นของตนนั้น
นั่นมันเป็นความทุกข์ล้วนๆ เป็นความทุกข์ตลอดเวลา มัน
เป็นความทรมานตลอดเวลา มันเป็นความหม่นหมองของใจ
ตลอดเวลา และมันเป็นความไม่ฉลาดขลาดเขลาตลอดเวลา
เช่นนี้...เราจึงไม่ควร มีจิตใจที่ไปจับจองยึดติดในสิ่งใดๆทั้งปวง
มี...ก็มีให้เป็น เห็น...ก็เห็นให้ถูก....
ดั่งเช่น....เมื่อเรามีทรัพย์สมบัติ หรือเงินทองที่หามาได้โดยสุจริต
เราจะต้องป้องกันทรัพย์สมบัติเหล่านี้ จะต้องป้องกันดูแลและรักษา
ด้วยจิตใจที่เฉลียวฉลาดไม่ต้องยึด เพราะถ้าเข้าไปยึด นั่นคือความ
เขลาเบาปัญญา คือความโง่ คือความมืดบอด....เช่นนี้เมื่อมี...ก็มีให้เป็น
เราไม่ยึดด้วยจิตใจที่เบาสบาย แล้วมันก็ไม่ไปไหนเสีย สิ่งเหล่านั้นยัง
คงอยู่ เงินทองทรัพย์สมบัติที่มี เมื่อจะใช้ก็ใช้ให้เป็น เราไม่ยึดติดว่าเป็น
ของเรา แต่ใช้อย่างให้เป็นประโยชน์โดยมีปัญญาพิจารณาในสิ่งนั้นๆ
เช่นนี้...เราต้องเข้าใจให้ถูก มองเห็นให้ถูกว่า...สิ่งทั้งปวงเป็นอนัตตา...
สิ่งทั้งปวงไม่ควรยึดมั่นถือมั่น...ดังนี้เราก็จะมี...มีอย่างมีเป็น เห็น...
อย่างเห็นถูก....อยู่กับทุกข์...อย่างเข้าใจทุกข์...ฉันใดก็ฉันนั้นค่ะ...ฯ
~โมทนาบุญร่วมกันทุกๆท่านนะคะ~
ขอนอบน้อมแด่คุณพระพุทธ คุณพระธรรม คุณพระสงฆ์
ผู้มีปัญญา...คือ ผู้ที่ไม่ยึดติดอะไรๆ ไม่ยึดเอาอะไรเป็นตน
เป็นของตน เป็นผู้ที่มีความฉลาดเป็นที่สุด ซึ่งตรงกันข้าม
กับความไม่ฉลาด หรือขลาดเขลา...
การที่ไปยึดมั่นสำคัญหมายอะไรๆ ว่าเป็นตน เป็นของตนนั้น
นั่นมันเป็นความทุกข์ล้วนๆ เป็นความทุกข์ตลอดเวลา มัน
เป็นความทรมานตลอดเวลา มันเป็นความหม่นหมองของใจ
ตลอดเวลา และมันเป็นความไม่ฉลาดขลาดเขลาตลอดเวลา
เช่นนี้...เราจึงไม่ควร มีจิตใจที่ไปจับจองยึดติดในสิ่งใดๆทั้งปวง
มี...ก็มีให้เป็น เห็น...ก็เห็นให้ถูก....
ดั่งเช่น....เมื่อเรามีทรัพย์สมบัติ หรือเงินทองที่หามาได้โดยสุจริต
เราจะต้องป้องกันทรัพย์สมบัติเหล่านี้ จะต้องป้องกันดูแลและรักษา
ด้วยจิตใจที่เฉลียวฉลาดไม่ต้องยึด เพราะถ้าเข้าไปยึด นั่นคือความ
เขลาเบาปัญญา คือความโง่ คือความมืดบอด....เช่นนี้เมื่อมี...ก็มีให้เป็น
เราไม่ยึดด้วยจิตใจที่เบาสบาย แล้วมันก็ไม่ไปไหนเสีย สิ่งเหล่านั้นยัง
คงอยู่ เงินทองทรัพย์สมบัติที่มี เมื่อจะใช้ก็ใช้ให้เป็น เราไม่ยึดติดว่าเป็น
ของเรา แต่ใช้อย่างให้เป็นประโยชน์โดยมีปัญญาพิจารณาในสิ่งนั้นๆ
เช่นนี้...เราต้องเข้าใจให้ถูก มองเห็นให้ถูกว่า...สิ่งทั้งปวงเป็นอนัตตา...
สิ่งทั้งปวงไม่ควรยึดมั่นถือมั่น...ดังนี้เราก็จะมี...มีอย่างมีเป็น เห็น...
อย่างเห็นถูก....อยู่กับทุกข์...อย่างเข้าใจทุกข์...ฉันใดก็ฉันนั้นค่ะ...ฯ
~โมทนาบุญร่วมกันทุกๆท่านนะคะ~
ขอนอบน้อมแด่คุณพระพุทธ คุณพระธรรม คุณพระสงฆ์