หัวข้อ: การเจริญภาวนา (พระอาจารย์ฝั้น อาจาโร)
เริ่มหัวข้อโดย: เด็กหน้าวัด ที่ กันยายน 11, 2010, 08:27:08 PM
การเจริญภาวนา (พระอาจารย์ฝั้น อาจาโร)
"...นั่งให้สบาย เอาขาขวาทับขาซ้าย มือขวาทับมือซ้าย ตั้งกาย
ให้ตรง วางท่าสง่าผ่าเผย ยิ้มแย้มแจ่มใส เมื่อกายของเราสบาย
แล้ว ระลึกถึงที่พึ่งของเรา คือ...คุณพระพุทธ คุณพระธรรม คุณ
พระอริยสงฆ์ เป็นสรณที่พึ่งที่ระลึก ที่กราบที่ไหว้สักการะบูชา ให้
ระลึกว่า...พระพุทธเจ้าอยู่ในใจ พระธรรมอยู่ในใจ พระสงฆ์อยู่ในใจ
เชื่อมั่นอย่างนั้นแล้วนึกคำบริกรรมว่า..."พุทโธ ธัมโม สังโฆ พุทโธ
ธัมโม สังโฆ พุทโธ ธัมโม สังโฆ" สามหนแล้วให้รวมเป็น "พุทโธ"
อย่างเดียว หลับตา งับปากเสีย แล้วระลึกเอาในใจของเรา "พุทโธ"
คือความรู้อยู่ตรงไหน แล้วตั้งสติไว้ตรงนั้น ตาก็เพ่งดูที่ตรงนั้น หูก็
ไปฟังที่ตรงนั้น....ดูที่จิตของเราอย่างนี้แหละ...
เมื่อจิตของเราเป็นสมาธิแล้ว มันมีความอ่อน นิ่มนวลในจิตในใจ
ยิ้มในใจ อิ่มอกอิ่มใจ ใจไม่วุ่นวาย ใจว่านอนสอนง่าย นั่นมันเป็น
อย่างนั้น มีความอ่อนละมุนละไม ไม่ใช่อ่อนแอ เบายิ่งกว่าสำลี ยิ่ง
กว่าหมด อิ่มอกอิ่มใจ เกิดปิติขึ้นอิ่มยิ่งกว่าหลับกว่านอน อิ่มยิ่งกว่า
รับประทานอาหาร มันเป็นยังงี้...
...จากนั้น ท่านให้น้อมมาดู ดูความเกิด อะไรมันเกิดเล่า ตัวเรานี้
เป็นผู้เกิด ถ้าเราเห็นตัวเราว่า เป็นตัวทุกข์ มันจะละเอง...ทีนี้เราก็
น้อมเข้ามา พิจารณาถึงความตาย เมื่อเห็นความตายแล้ว ยิ่งเบื่อ
หน่าย หมดความกำหนัดยินดีในความโลภ ความโกรธ ความหลง
ถ้ามันเห็นอย่างนี้แล้ว มันไม่ได้อะไรสักอย่าง ไม่เป็นแก่นสาร ไม่มี
สาระ มันก็เลยละหมด...นี้หล่ะ เมื่อเป็นเช่นนี้ จึงว่าให้ฟังธรรม น้อม
เข้ามาพิจารณาในตัวของเรา ให้พึงรู้พึงเห็น ที่พระพุทธเจ้าสอน..."
~ขอนอบน้อมแด่คุณพระพุทธ คุณพระธรรม คุณพระสงฆ์~
"...นั่งให้สบาย เอาขาขวาทับขาซ้าย มือขวาทับมือซ้าย ตั้งกาย
ให้ตรง วางท่าสง่าผ่าเผย ยิ้มแย้มแจ่มใส เมื่อกายของเราสบาย
แล้ว ระลึกถึงที่พึ่งของเรา คือ...คุณพระพุทธ คุณพระธรรม คุณ
พระอริยสงฆ์ เป็นสรณที่พึ่งที่ระลึก ที่กราบที่ไหว้สักการะบูชา ให้
ระลึกว่า...พระพุทธเจ้าอยู่ในใจ พระธรรมอยู่ในใจ พระสงฆ์อยู่ในใจ
เชื่อมั่นอย่างนั้นแล้วนึกคำบริกรรมว่า..."พุทโธ ธัมโม สังโฆ พุทโธ
ธัมโม สังโฆ พุทโธ ธัมโม สังโฆ" สามหนแล้วให้รวมเป็น "พุทโธ"
อย่างเดียว หลับตา งับปากเสีย แล้วระลึกเอาในใจของเรา "พุทโธ"
คือความรู้อยู่ตรงไหน แล้วตั้งสติไว้ตรงนั้น ตาก็เพ่งดูที่ตรงนั้น หูก็
ไปฟังที่ตรงนั้น....ดูที่จิตของเราอย่างนี้แหละ...
เมื่อจิตของเราเป็นสมาธิแล้ว มันมีความอ่อน นิ่มนวลในจิตในใจ
ยิ้มในใจ อิ่มอกอิ่มใจ ใจไม่วุ่นวาย ใจว่านอนสอนง่าย นั่นมันเป็น
อย่างนั้น มีความอ่อนละมุนละไม ไม่ใช่อ่อนแอ เบายิ่งกว่าสำลี ยิ่ง
กว่าหมด อิ่มอกอิ่มใจ เกิดปิติขึ้นอิ่มยิ่งกว่าหลับกว่านอน อิ่มยิ่งกว่า
รับประทานอาหาร มันเป็นยังงี้...
...จากนั้น ท่านให้น้อมมาดู ดูความเกิด อะไรมันเกิดเล่า ตัวเรานี้
เป็นผู้เกิด ถ้าเราเห็นตัวเราว่า เป็นตัวทุกข์ มันจะละเอง...ทีนี้เราก็
น้อมเข้ามา พิจารณาถึงความตาย เมื่อเห็นความตายแล้ว ยิ่งเบื่อ
หน่าย หมดความกำหนัดยินดีในความโลภ ความโกรธ ความหลง
ถ้ามันเห็นอย่างนี้แล้ว มันไม่ได้อะไรสักอย่าง ไม่เป็นแก่นสาร ไม่มี
สาระ มันก็เลยละหมด...นี้หล่ะ เมื่อเป็นเช่นนี้ จึงว่าให้ฟังธรรม น้อม
เข้ามาพิจารณาในตัวของเรา ให้พึงรู้พึงเห็น ที่พระพุทธเจ้าสอน..."
~ขอนอบน้อมแด่คุณพระพุทธ คุณพระธรรม คุณพระสงฆ์~