หัวข้อ: น้ำตาของพวกเธอ
เริ่มหัวข้อโดย: เด็กหน้าวัด ที่ มกราคม 25, 2012, 03:20:57 PM
** น้ำตาของพวกเธอ**
สมัยหนึ่ง...........องค์พระผู้มีพระภาคเจ้าผู้ประเสริฐทรงประทับอยู่ ณ พระเชตวัน กรุงสาวัตถี
ทรงแสดงเทศนา อันวิเศษให้บังเกิดแก่หมู่ภิกษุสาวกว่าด้วยเรื่องทุกข์ในสงสารแห่งการเกิดตายของสัตว์โลกดังนี้
" ภิกษุทั้งหลาย ! สังสารวัฏฏ์แห่งสัตว์โลกทั้งหลายกำหนดเอาเบื้องต้นแลเบื้องปลายไม่ได้ด้วยเหตุที่เหล่าสรรพสัตว์ทั้งหลายต้องเกิดๆตายๆชาติแล้วชาติเหล่าจนนับไม่ได้
" ภิกษุทั้งหลาย! พวกเธอเข้าใจว่าอย่างไร? ในข้อที่ว่า
น้ำตาของสรรพสัตว์ที่หลั่งไหล
เนื่องจากเหตุแห่งความคร่ำครวญร้องไห้
ในทุกขเวทนาที่ได้รับในแต่ละชาติที่เกิดมา
เปรียบกับน้ำในมหานทีสมุทรทั้ง4 อย่างไหนจะมากกว่ากันหนอ?"
" พวกข้าพระองค์ได้เคยสดับ ที่พระองค์ทรงแสดงไว้แล้วว่า น้ำตาแห่งสรรพสัตว์ที่สูญเสียไปในสิ่งอันไม่เป็นที่รักที่พอใจ ในแต่ละชาติที่เกิดมานั้นมากมายกว่ามหาสมุทรทั้ง4 พระเจ้าข้า"
" พวกเธอเข้าใจถูกแล้ว
ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย! ความที่สรรพสัตว์ต้องหลั่งน้ำตาเศร้าโศรกที่มารดาต้องเสียชีวิตในแต่ละชาติรวมกันก็มากกว่าน้ำในทะเลแล้ว
มิใยที่เราจะกล่าวถึงน้ำตาที่เหล่าสรรพสัตว์ต้องหลั่งไหลเพราะบิดาตาย, ปู่ ย่า ตา ยาย พี่ น้อง ลูก หลาน เหลน โหลน สามี แล ภรรยา รวมถึงญาติสนิทมิตรสหาย คนรัก ต้องเสียชีวิตหรือพลัดพลากจากกันไป
เมื่อรวมกับน้ำตาที่พวกเธอต้องเสียไปแต่ละครั้งแต่ละชาติซึ่งนับจำนวนไม่ได้ จะมากกว่าน้ำในมหานทีสมุทรสักเพียงใด
นอกเหนือไปจากนี้ ความทุกข์โศกแลหลั่งน้ำตา เพราะเหตุแห่งความเสื่อมในลาภยศ, โรคภัยเบียดเบียน, ผิดหวังจากการค้าขาย, ผิดหวังจากการทำไร่นา, การเกษตร, ผิดหวังในความรัก, ผิดหวังในญาติสนิทมิตรสหาย ลูกหลาน แลผิดหวังในการประกอบอาชีพสารพัด
เมื่อรวมกันแล้วต่อให้น้ำในมหานทีสมุทรทั้งโลกนี้ยังมิสามารถเปรียบเทียบได้เลย
ด้วยเหตุนี้ควรหรือยังที่ท่านทั้งหลายและหมู่สรรพสัตว์ จะเบื่อหน่ายในสังขารที่ต้องเกิดๆตายๆพร้อมมหาสมุทร น้ำตาแห่งทุกข์ที่ประสบ ด้วยการบำเพ็ญตนให้หลุดพ้นจากทุกข์โศกที่ได้รับจากการเกิด แก่ เจ็บ ตาย นี้เสียโดยเร็วเถิด"
อัสสสูตร16/200
ยสฺส รตฺตา วิวสาเน อายุ อปปตรํ สิยา
วันคืนเคลื่อนคล้อย
อายุก็เหลือน้อยเข้าทุกที
ควรแล้วหรือในทุกนาที
ปล่อยชีวีหลงใหลในกามา
สมัยหนึ่ง...........องค์พระผู้มีพระภาคเจ้าผู้ประเสริฐทรงประทับอยู่ ณ พระเชตวัน กรุงสาวัตถี
ทรงแสดงเทศนา อันวิเศษให้บังเกิดแก่หมู่ภิกษุสาวกว่าด้วยเรื่องทุกข์ในสงสารแห่งการเกิดตายของสัตว์โลกดังนี้
" ภิกษุทั้งหลาย ! สังสารวัฏฏ์แห่งสัตว์โลกทั้งหลายกำหนดเอาเบื้องต้นแลเบื้องปลายไม่ได้ด้วยเหตุที่เหล่าสรรพสัตว์ทั้งหลายต้องเกิดๆตายๆชาติแล้วชาติเหล่าจนนับไม่ได้
" ภิกษุทั้งหลาย! พวกเธอเข้าใจว่าอย่างไร? ในข้อที่ว่า
น้ำตาของสรรพสัตว์ที่หลั่งไหล
เนื่องจากเหตุแห่งความคร่ำครวญร้องไห้
ในทุกขเวทนาที่ได้รับในแต่ละชาติที่เกิดมา
เปรียบกับน้ำในมหานทีสมุทรทั้ง4 อย่างไหนจะมากกว่ากันหนอ?"
" พวกข้าพระองค์ได้เคยสดับ ที่พระองค์ทรงแสดงไว้แล้วว่า น้ำตาแห่งสรรพสัตว์ที่สูญเสียไปในสิ่งอันไม่เป็นที่รักที่พอใจ ในแต่ละชาติที่เกิดมานั้นมากมายกว่ามหาสมุทรทั้ง4 พระเจ้าข้า"
" พวกเธอเข้าใจถูกแล้ว
ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย! ความที่สรรพสัตว์ต้องหลั่งน้ำตาเศร้าโศรกที่มารดาต้องเสียชีวิตในแต่ละชาติรวมกันก็มากกว่าน้ำในทะเลแล้ว
มิใยที่เราจะกล่าวถึงน้ำตาที่เหล่าสรรพสัตว์ต้องหลั่งไหลเพราะบิดาตาย, ปู่ ย่า ตา ยาย พี่ น้อง ลูก หลาน เหลน โหลน สามี แล ภรรยา รวมถึงญาติสนิทมิตรสหาย คนรัก ต้องเสียชีวิตหรือพลัดพลากจากกันไป
เมื่อรวมกับน้ำตาที่พวกเธอต้องเสียไปแต่ละครั้งแต่ละชาติซึ่งนับจำนวนไม่ได้ จะมากกว่าน้ำในมหานทีสมุทรสักเพียงใด
นอกเหนือไปจากนี้ ความทุกข์โศกแลหลั่งน้ำตา เพราะเหตุแห่งความเสื่อมในลาภยศ, โรคภัยเบียดเบียน, ผิดหวังจากการค้าขาย, ผิดหวังจากการทำไร่นา, การเกษตร, ผิดหวังในความรัก, ผิดหวังในญาติสนิทมิตรสหาย ลูกหลาน แลผิดหวังในการประกอบอาชีพสารพัด
เมื่อรวมกันแล้วต่อให้น้ำในมหานทีสมุทรทั้งโลกนี้ยังมิสามารถเปรียบเทียบได้เลย
ด้วยเหตุนี้ควรหรือยังที่ท่านทั้งหลายและหมู่สรรพสัตว์ จะเบื่อหน่ายในสังขารที่ต้องเกิดๆตายๆพร้อมมหาสมุทร น้ำตาแห่งทุกข์ที่ประสบ ด้วยการบำเพ็ญตนให้หลุดพ้นจากทุกข์โศกที่ได้รับจากการเกิด แก่ เจ็บ ตาย นี้เสียโดยเร็วเถิด"
อัสสสูตร16/200
ยสฺส รตฺตา วิวสาเน อายุ อปปตรํ สิยา
วันคืนเคลื่อนคล้อย
อายุก็เหลือน้อยเข้าทุกที
ควรแล้วหรือในทุกนาที
ปล่อยชีวีหลงใหลในกามา