สนทนาธรรม ฟังธรรม อ่านธรรมะ บทความธรรมะ หลักธรรมคำสอน กฎแห่งกรรม dhamma

ต่อหน้ามะพลับลับหลังตะโก

มีเรื่องเล่าว่า กาลนานมาแล้วมีพระราชาเสด็จป่าพร้อมด้วยข้าราชบริพาร ในป่านั้นมีต้นตะโกมาก             
เทวดานึกสนุกขึ้นมาจึงได้นิรมิตต้นตะโกใหญ่ต้นหนึ่งให้เป็นต้นมะพลับมีลูกสุกเหลืองอร่ามหอมหวน ชวนน่ารับประทาน

ลูกมะพลับนั้นกินได้ อร่อย ส่วนลูกตะโกนั้นกินได้ แต่มีรสฝาดกินไม่อร่อย

พระราชาไปในที่นั้นทรงเห็นเข้าจึงอยากจะเสวย มีรับสั่งให้มหาดเล็กไปเก็บมาให้เสวย และทรงให้แจกจ่ายพวกข้าราชบริพารที่ติดตามกันรับประทานอย่างอเร็ดอร่อย พระราชาทรงพอพระทัยติดอกติดใจ ในรสชาติของลูกมะพลับนั้นมาก แล้วพระองค์ก็เสด็จกลับเข้าวังไป

อีกสองสามวันต่อมาพระองค์ทรงคิดถึงลูกมะพลับนั้นขึ้นมาอีก จึงใช้มหาดเล็กให้ไปเก็บลูกมะพลับต้นนั้นมาเสวยอีก
ต้นมะพลับต้นนั้นที่จริงเป็นต้นตะโก เมื่อพระราชากลับไปแล้วเทวดาก็ไม่ได้เนรมิตแล้ว คลายฤทธิ์แล้ว        ก็เป็นต้นตะโกดังเดิม

มหาดเล็กไปในที่นั้นอีกไม่เห็นต้นมะพลับเลย เห็นแต่ต้นตะโกทั้งนั้น ก็กลับไปทูลพระราชาว่า ไม่มีพระเจ้าข้า ต้นมะพลับไม่มีแล้วมีแต่ต้นตะโก เพราะอย่างนี้ละโบราณจึงมีคำเปรียบเทียบพวกหน้าไหว้หลังหลอกหรือพวกที่ไม่จริงใจว่า "ต่อหน้ามะพลับลับหลังตะโก" พระราชาเสด็จมาก็เห็นต้นมะพลับ          พอพระราชาเสด็จกลับก็เป็นต้นตะโก

ท่านเปรียบเทียบไว้ว่า ต่อหน้าเรียบร้อยลับหลังก็ต้องเรียบร้อย ต่อหน้าเป็นต้นมะพลับลับหลังก็ต้องเป็นต้นมะพลับ ต่อหน้าเรียบร้อยแต่พอลับหลังกลับเปลี่ยนไปไม่เรียบร้อย                       
 เป็นต่อหน้ามะพลับ พอลับหลังตะโกไป
โดย  พี่เณร...นำมาฝาก