สนทนาธรรม ฟังธรรม อ่านธรรมะ บทความธรรมะ หลักธรรมคำสอน กฎแห่งกรรม dhamma

สมัยหนึ่ง  มีเศรษฐีขี้เหนียวคนหนึ่ง  ความขี้เหนียวของแกเป็นที่ขึ้นชื่ออย่างมาก 

คือแกไม่เคยแบ่งปันอะไรให้แก่ใครเลย  การบุญการกุศลก็ไม่เคยบริจาค 

ลูกเมียแกก็ไม่มี เพราะแกกลัวว่าจะมาช่วยใช้สมบัติของแก 

ต่อมาแกก็ป่วยเป็นโรคที่รักษาไม่หาย  พอแกรู้ว่าจะมีชีวิตอยู่ได้อีกไม่นาน แกจึงเริ่มรู้จักเข้าวัดเข้าวา

ได้ฟังธรรมะจากพระมากเข้า ในวาระใกล้จะสิ้นชีวิต แกเกิดคิดได้

จึงบริจาคทรัพย์สมบัติทั้งหมดให้องค์กรการกุศล  และแล้วในวันสุดท้ายก็มาถึง

แกนอนหายใจอ่อนระทวยอยู่บนเตียง  แกพูดตัดพ้อกับพระที่นั่งดูอาการอยู่ข้างเตียงว่า

“ท่านอาจารย์ครับ ทำไมชาวบ้านถึงยังกล่าวหาผมในทางไม่ดีอยู่อีก ทั้งที่ผมได้ยกมรดกทั้งหมดให้แก่การกุศล”

ท่านพระอาจารย์ตอบว่า ก็เหมือนกับ วัว กับ หมู คุยกันนั่นแหละโยม คือ

หมู พูดกับ วัว “ฉันไม่เข้าใจเลยว่า ทำไมมนุษย์จึงยกย่องว่า วัว มีดีกว่า หมู ทั้งที่หมู ให้ประโยชน์ทุกส่วน

ตั้งแต่ เนื้อหมู หนังหมูก็ทำแค็บหมู   กระดูกหมูก็เอาไปต้มเป็นซุบ แม้แต่ขนก็ยังไปทำภู่กันได้อีก”

วัว ตอบว่า “ก็คงเพราะว่า หมูให้ประโยชน์ต่อเมื่อตายแล้ว ส่วนฉันให้น้ำนม ได้ทุกวันตลอดชีวิต”

เศรษฐีฟังจบแล้ว พยักหน้าแสดงอาการยอมรับ แล้วก็หมดลมไปอย่างสงบ