หัวข้อ: พระธรรมในคำกลอน... เริ่มหัวข้อโดย: เด็กหน้าวัด ที่ กันยายน 12, 2010, 09:08:49 AM พระธรรมในคำกลอน... >>หวง-ห่วง-ห้วง... หวงอะไร ก็เพราะใจ ไปยึดมั่น ย่อมหวงกั้น ไปทุกท่า น่าเวียนหัว มีความรัก ความหึง ตรึงใจตัว ต้องหวาดกลัว อยู่เพราะมัน ทุกวันคืนฯ ห้วงเช่นนี้ มีมา จากความหวง ใครมีห่วง ก็ตรอมตรม ข่มใจฝืน ซังกะตาย มีชีวัง ตายทั้งยืน; เมื่อหยุดห่วง ทรวงระรื่น จิตชื่นบานฯ ห้วงเพราะห่วง อันใหญ่หลวง : ห้วงวัฎฎะ มีจังหวะ สามระยะ เป็นสังสาร- แห่งกิเลส - กรรม - วิบาก อนันต์นาน หวง - ห่วง - ห้วง นั่นทรมาน นานนิรันดร์ฯ >>วาง - ว่าง - ว้าง... วางจิตไว้ มิให้ หลงยึดมั่น- ทุกสิ่งอัน ไว้เพื่อ เหยื่อตัณหา มีสติ ปล่อยมัน ทันเวลา เห็นธรรมดา : ไม่ยึดมั่น สิ่งอันใดฯ ว่างจากความ ยึดมั่น เช่นนั้นแล้ว จิตผ่องแผ้ว ประภัสสร สุดแจ่มใส ว่างกิเลส เผาลน : พ้นจากไฟ ทุกร์ไรไร ว่างหมด สุดงดงามฯ ว้างเวิ้งว้าง กว่าทะเล กว่าเวหา ไม่มีสิ่ง บีฑา ที่ว่าขาม อยู่เหนือทุกข์ เหนือสุข ทุกโมงยาม วาง - ว่าง - ว้าง นี่คือความ "งาม" นิรันดร์ฯ >>ชีวิต ???... ชีวิตคือ อะไรกัน? ฉันคิดว่า :- เป็นความ 'บ้า' ของธรรมชาติ ประหลาดขัน ธาตุปรุงแต่ง แห่งกาย-ใจ ไขว่เป็นควัน เป็นทาสความ -อร่อยชั้น สัญชาตญาณฯ ชีวิตมี ทำไมกัน? ฉันเห็นว่า :- เพื่อความ 'บ้า' ถึงที่สุด สิ้นสังขาร สงบกาย ใจเย็น เป็นนิพพาน อวสาน แห่งความทุกข์ ทุกสิ่งอันฯ ชีวิตทำ อย่างไรกัน? ฉันถือว่า :- ต้องหยุด'บ้า' ในอร่อย คอยผ่อนผัน ตามองค์มรรค แปดประการ ประสานกัน ทุกคืนวัน ให้ถูกต้อง คลองสัมมาฯ ~ขอนอบน้อมแด่คุณพระพุทธ คุณพระธรรม คุณพระสงฆ~ |