หัวข้อ: หลวงปู่ฝั้น....เผชิญหน้ากับเสือ เริ่มหัวข้อโดย: เด็กหน้าวัด ที่ สิงหาคม 26, 2010, 05:39:37 PM หลวงปู่ฝั้น....เผชิญหน้ากับเสือ หลังจากที่หลวงปู่ฝั้นได้บัญญัติเป็นพระภิกษุฝ่ายธรรมยุติ- กนิกายแล้ว ได้อยู่จำพรรษาที่วัดอรัญวาสี จนกระทั่งออก พรรษาแล้วท่านจึงออกเที่ยวธุดงค์ไปในที่ต่างๆ หาความ วิเวกเพื่อฝึกสมาธิภาวนาไปตลอดเส้นทาง.... จนกระทั่งเดินทางมาถึงบ้านผักบุ้ง หมู่บ้านแห่งนี้ตั้งอยู่ที่ เชิงเขาพระบาทบัวบก ตามความตั้งใจของท่านคือ ได้นัด หมายพบเจอหลวงปู่อ่อน และหลวงปู่กู่ ที่พระพุทธบาทบัว บก แต่ครั้นทั้งสองท่านกลับไม่รอหลวงปู่ฝั้น เดินทางไปที่ บ้านค้อก่อนแล้ว เมื่อเป็นเช่นนั้น ท่านเลยตัดสินใจแวะพัก อยู่ที่บ้านผักบุ้ง เพื่อทำสมาธิกรรมฐาน.... วันหนึ่ง...ขณะที่ท่านเดินสำรวจเพื่อหาสถานที่เหมาะสมแก่ การทำสมาธิกรรมฐานอยู่นั้น เกิดได้ยินเสียงดังมาจากใน ป่า ฟังแล้วคล้ายเสียงร้องคำรามของเสือ เสียงร้องคำราม ของเสือทำเอาหลวงปู่ฝั้นถึงกับตกใจ เพราะเสียงนั้นฟังดู แล้วน่าจะอยู่ไม่ไกลจากตัวท่านเท่าไรนัก.... และในวินาทีนั้นเองที่เสือตัวนั้นได้ออกมาจากหลังพุ่มไม้... และออกมาเผยให้เห็นตัวตนเจ้าป่า ให้หลวงปู่ฝั้นนั้นได้เห็น มันอย่างถนัดชัดเจน และเมื่อหลวงปู่ฝั้นท่านเห็นร่างใหญ่ ของเสืออย่างถนัดชัดเจน ท่านถึงกับนิ่งอึ้ง เพราะตั้งแต่ ท่านเกิดจนโตใหญ่ท่านไม่เคยได้ปะทะเสือใหญ่ตัวเป็นๆสักครา ด้วยบุญญาธิการของท่าน ทำให้ท่านรวบรวมสติให้กลับมา ตั้งมั่นอยู่กับตัว หากเปรียบเป็นชาวบ้านธรรมดาแล้วคง โกยแน่บ หรือไม่ก็ถูกเสือร้ายตะครุบกัดกินเนื้อไปนานแล้ว แต่ด้วยปฏิภาณไหวพริบ หลวงปู่ฝั้นท่านตั้งสติได้ก็ใช้วิจารณ ญาณคิด หากในเวลานี้ท่านหันหลังวิ่งเป็นอันว่าท่านต้องเสร็จ มันแน่ คงเป็นไปไม่ได้แน่ที่สองเท้าจะไปวิ่งเร็วกว่าสี่เท้า และ ท่านคงจะไม่มีชีวิตรอดพ้นกรงเล็บคมวาวของเสือตัวนี้เป็นแน่ ท่านใช้สติตั้งมั่นยืนนิ่งไม่ไหวติง เพื่อรอดูท่าทีว่าเสือตนนั้น จะทำอย่างไร ฝ่ายเสือก็จ้องมองหลวงปู่ฝั้นด้วยสายตาที่ แข็งกร้าว เยี่ยงสายตาของผู้เป็นใหญ่แห่งป่า ทั้งหลวงปู่ฝั้น และเสือต่างก็จ้องมองตากัน เพียงชั่วพริบตาเสือตัวนั้นก็ร้อง คำรามเสียงดังสนั่นป่า ราวกับมันได้รับรู้แล้วว่า...บุคคลที่อยู่ เบื้องหน้าของมันนั้นไม่ใช่เพียงชาวบ้านธรรมดา หากแต่เป็น พระอริยสงฆ์ผู้มีสมาธิจิตที่แข็งกล้า.... เมื่อเสือตนนั้นร้องคำรามเสร็จ มันก็กระโจนพรวดเข้าไปในป่า เพียงแค่ชั่วอึดใจก็มองไม่เห็นร่างมันแล้ว... หลวงปู่ฝั้นท่านได้แต่ยืนสงบนิ่ง ในเวลานั้นท่านก็รู้สึกโล่งใจ อยู่ไม่น้อย หากแต่การครองสติของท่านนับว่ายอดเยี่ยมเป็น หนึ่ง อีกทั้งปฏิภาณไหวพริบก็เป็นเลิศ... สถานการณ์นี้หากเป็นบุคคลธรรมดาคงควบคุมสติไม่ได้ และร้องโวยวายจนเสือตัวนั้นต้องวิ่งเข้ามากัดเป็นแน่ แต่นี่ เป็นถึงจิตของอริยะย่อมมีความมั่นคงและครองสติได้อย่าง ดีเป็นแน่.....ฯ ~บทความจากหนังสือ...หลวงปู่ฝั้น อาจาโร เอกภิกษุ ผู้เพียบพร้อมด้วยเมตตาธรรม~ ขอนอบน้อมแด่คุณพระพุทธ คุณพระธรรม คุณพระสงฆ์ |