หัวข้อ: เกิด แก่ เจ็บ ตาย
เริ่มหัวข้อโดย: วิรัติ สีหะนาม ที่ มิถุนายน 29, 2012, 05:03:59 PM
เกิดแก่เจ็บตาย
.....................
...เกิดแก่เจ็บตาย เป็นทุกราย เพื่อสมดุล
โลกยังหมุน ยังโดนหลอก ให้โศกศัลย์
แม้ใกล้ตาย ยังไม่วาย ห่วงชีวัน
รู้จิตพลัน สว่างโล่ง โจ้งหนทาง
...โลกกับเรา แย่งกัน ยามชีพดับ
ภาพกำกับ ดั่งรุ่ง อรุณสาง
ภาพกรรมนั้น สว่างว๊าป ปิดหนทาง
สู่นิพพาน ไม่เห็น เป็นฉันใด
...เพราะจิตตก ไม่ได้ฝึก มาแต่ก่อน
จะมาสอน ตอนตาย นั้นไม่ได้
โลกไม่ยอม จะมาแข่ง แย่งสบาย
กรรมทำไว้ โลกส่งให้ ไปตามกรรม
...หากจิตนิ่ง รู้ซึ้ง ถึงธรรมะ
ยอมลดละ ปล่อยวาง ไม่ต้องถาม
รู้ร่างนี้ เมื่อตาย ไม่ติดตาม
จิตนิพพาน เปิดไว้ ยามสิ้นลม
...จิตนิพพาน เป็นหนึ่ง ไม่มีสอง
ไม่ได้ครอง จิตนั้น เพื่อสุขสม
จิตนิพพาน ไม่ได้ เป็นดั่งลม
แต่สุขสม เป็นเช่นนั้น ของจิตเอง
...เข้าใจจิต ติดตามดู ให้รู้แจ้ง
ฝึกแสดง ใกล้ตาย ให้ตรงเผ๋ง
เมื่อเราตาย จริงๆ จิตบรรเลง
เหมือนฝึกเพลง เอาไว้ จนคล่องใจ
...คนใกล้ตาย จริงๆ เกิดความกลัว
แต่ที่กลัว เพราะไม่รู้ ตายไปไหน
กลัวกรรมดี ที่ทำ น้อยเกินไป
ทำชั่วไว้ มากกว่า กลัวลนลาน
...หากใครรู้ ว่าตาย ไปสวรรค์
มีวิมาน ให้อยู่ ดูหรรษา
มีนางฟ้า ขับกล่อม ยามนิทรา
มีเทวดา ปกป้อง เป็นพวกตน
...คงอยากตาย ซะเลย ในตอนนี้
เพราะว่าดี เหลือเกิน แสนสุขสม
แต่ไม่รู้ จริงๆ กลัวพาจน
กลัวไม่พ้น นรกภูมิ ที่รู้มา
...จะบอกทาง ไปดี ทุกท่านเถิด
ให้กำเนิด จิตเมตตา จิตหรรษา
กลัวทำไม คนอื่นเขา ก็ต้องมา
เราดีกว่า ไปก่อน แสนสุขใจ
...อย่าไปคิด กังวล ญาติพี่น้อง
สมบัติของ สะสม ไม่สงสัย
ใครอยากได้ อะไร ก็เอาไป
ไม่ถวิล ร่ำไห้ ผูกมัดตน
...ปล่อยให้จิต นั้นเบา เหมือนนอนฟูก
คิดถึงธรรม นั้นถูก ไม่สับสน
ปล่อยจิตเบา สุขทุกข์ ไม่ใช่ตน
ปล่อยทุกคน แม้ใจ ของเราเอง
...ปล่อยจิตแท้ ให้เขา กลับบ้านเก่า
เรายืมเขา มานาน ช่างเหมาะเหม็ง
ให้เขากลับ บ้านเก่า เขาไปเอง
อย่าคิดเล็ง ให้เขา เวียนกลับมา
...แม้แต่จิต ก็ไม่ใช่ ของเราแท้
ที่ว่าแน่ เพราะเรายึด ของเราหนา
ไม่ต้องยึด ปล่อยเขาไป ตามอุรา
สุขยิ่งกว่า คือปล่อย ให้หมดใจ
...เหลือสติ เบาโล่ง โจ้งสวรรค์
นิพพานนั้น มาเห็น ไม่โหยหา
กลับไปเถิด จิตแท้ ที่เจ้ามา
เพราะดีกว่า วนเวียน มาอีกที
...ขอบคุณนะ ร่างนี้ ที่ยืมใช้
ขอบคุณใจ ที่ให้อยู่ เป็นสุขขี
ขอบคุณโลก ใบนี้ ที่แสนดี
ปล่อยร่างนี้ จิตพ้น นิรันดร
.....................
...เกิดแก่เจ็บตาย เป็นทุกราย เพื่อสมดุล
โลกยังหมุน ยังโดนหลอก ให้โศกศัลย์
แม้ใกล้ตาย ยังไม่วาย ห่วงชีวัน
รู้จิตพลัน สว่างโล่ง โจ้งหนทาง
...โลกกับเรา แย่งกัน ยามชีพดับ
ภาพกำกับ ดั่งรุ่ง อรุณสาง
ภาพกรรมนั้น สว่างว๊าป ปิดหนทาง
สู่นิพพาน ไม่เห็น เป็นฉันใด
...เพราะจิตตก ไม่ได้ฝึก มาแต่ก่อน
จะมาสอน ตอนตาย นั้นไม่ได้
โลกไม่ยอม จะมาแข่ง แย่งสบาย
กรรมทำไว้ โลกส่งให้ ไปตามกรรม
...หากจิตนิ่ง รู้ซึ้ง ถึงธรรมะ
ยอมลดละ ปล่อยวาง ไม่ต้องถาม
รู้ร่างนี้ เมื่อตาย ไม่ติดตาม
จิตนิพพาน เปิดไว้ ยามสิ้นลม
...จิตนิพพาน เป็นหนึ่ง ไม่มีสอง
ไม่ได้ครอง จิตนั้น เพื่อสุขสม
จิตนิพพาน ไม่ได้ เป็นดั่งลม
แต่สุขสม เป็นเช่นนั้น ของจิตเอง
...เข้าใจจิต ติดตามดู ให้รู้แจ้ง
ฝึกแสดง ใกล้ตาย ให้ตรงเผ๋ง
เมื่อเราตาย จริงๆ จิตบรรเลง
เหมือนฝึกเพลง เอาไว้ จนคล่องใจ
...คนใกล้ตาย จริงๆ เกิดความกลัว
แต่ที่กลัว เพราะไม่รู้ ตายไปไหน
กลัวกรรมดี ที่ทำ น้อยเกินไป
ทำชั่วไว้ มากกว่า กลัวลนลาน
...หากใครรู้ ว่าตาย ไปสวรรค์
มีวิมาน ให้อยู่ ดูหรรษา
มีนางฟ้า ขับกล่อม ยามนิทรา
มีเทวดา ปกป้อง เป็นพวกตน
...คงอยากตาย ซะเลย ในตอนนี้
เพราะว่าดี เหลือเกิน แสนสุขสม
แต่ไม่รู้ จริงๆ กลัวพาจน
กลัวไม่พ้น นรกภูมิ ที่รู้มา
...จะบอกทาง ไปดี ทุกท่านเถิด
ให้กำเนิด จิตเมตตา จิตหรรษา
กลัวทำไม คนอื่นเขา ก็ต้องมา
เราดีกว่า ไปก่อน แสนสุขใจ
...อย่าไปคิด กังวล ญาติพี่น้อง
สมบัติของ สะสม ไม่สงสัย
ใครอยากได้ อะไร ก็เอาไป
ไม่ถวิล ร่ำไห้ ผูกมัดตน
...ปล่อยให้จิต นั้นเบา เหมือนนอนฟูก
คิดถึงธรรม นั้นถูก ไม่สับสน
ปล่อยจิตเบา สุขทุกข์ ไม่ใช่ตน
ปล่อยทุกคน แม้ใจ ของเราเอง
...ปล่อยจิตแท้ ให้เขา กลับบ้านเก่า
เรายืมเขา มานาน ช่างเหมาะเหม็ง
ให้เขากลับ บ้านเก่า เขาไปเอง
อย่าคิดเล็ง ให้เขา เวียนกลับมา
...แม้แต่จิต ก็ไม่ใช่ ของเราแท้
ที่ว่าแน่ เพราะเรายึด ของเราหนา
ไม่ต้องยึด ปล่อยเขาไป ตามอุรา
สุขยิ่งกว่า คือปล่อย ให้หมดใจ
...เหลือสติ เบาโล่ง โจ้งสวรรค์
นิพพานนั้น มาเห็น ไม่โหยหา
กลับไปเถิด จิตแท้ ที่เจ้ามา
เพราะดีกว่า วนเวียน มาอีกที
...ขอบคุณนะ ร่างนี้ ที่ยืมใช้
ขอบคุณใจ ที่ให้อยู่ เป็นสุขขี
ขอบคุณโลก ใบนี้ ที่แสนดี
ปล่อยร่างนี้ จิตพ้น นิรันดร
หัวข้อ: เกิด แก่ เจ็บ ตาย
เริ่มหัวข้อโดย: ประวิต ที่ กรกฎาคม 05, 2012, 09:20:14 PM
ช่างเขียนได้ไพเราะขอชื่นชม......สาธุ....