หัวข้อ: ผายลม เริ่มหัวข้อโดย: ไหลเย็น ที่ สิงหาคม 01, 2012, 10:48:15 AM นิทานจีน นำมาฝากครับ ซูตงพอ เป็นอำมาตย์ใหญ่ และเป็นนักประพันธ์ชื่อดัง เขียนหนังสือไว้มากมายทั้งทางโลกและทางธรรม มีชื่อเสียงขจรขจายไปทั่ว ซูตงพอ เป็นศิษย์ของพระอาจารย์เซนชื่อดังรูปหนึ่ง วันหนึ่งคิดจะแสดงว่าตนปฏิบัติถึงขั้นล้ำลึกแล้ว จึงเขียนเป็นโศลกว่า ค้อมหัวคำนับฟ้าเหนือฟ้า แสงเจิดจ้าสาดส่องเหล่าเวไนย ลมแปดทิศโหมมาไม่หวั่นไหว **** นั่งนิ่งในดอกบัวสีม่วงทอง เขียนเสร็จแล้วให้คนรับใช้นำไปให้พระอาจารย์ พระอาจารย์อ่านแล้วก็เขียนใส่ด้านหลังโศลกว่า “ ผายลม “ ( เป็นศัพท์สแลงแปลว่า เพ้อเจ้อ ไร้สาระ) เมื่อ ซูตงพอ อ่านแล้ว ให้บันดาลโทสะยิ่งนัก นั่งเรือข้ามฟากไปหาพระอาจารย์ทันที พระอาจารย์รู้อยู่แล้วว่า ซูตงพอ ต้องมา จึงสั่งลูกศิษย์ไว้แล้วว่า วันนี้ไม่รับแขก ซูตงพอ ยิ่งเดือดดาลเพิ่มขึ้นไปอีก ถือวิสาสะเดินไปที่ห้องพักพระอาจารย์ ขณะที่กำลังจะยกมือขึ้นเคาะประตู เห็นกระดาษแผ่นหนึ่งติดไว้ที่หน้าประตูว่า ลมแปดทิศโหมมาไม่หวั่นไหว แต่ลมตดเดียวซัดท่านมาถึงนี่ ซูตงพอ เลยรู้สึกตัว และอดขบขันตัวเองไม่ได้ หลังจากนั้นจึงมีคำพังเพยมาจนถึงทุกวันนี้ว่า “ จงเอาเยี่ยง แต่อย่าเอาอย่าง ซูตงพอ “ เอาเยี่ยงที่ฝักใฝ่ธรรมะ แตกฉานอภิธรรม แต่อย่าเอาอย่างที่ การปฏิบัติยังไปไม่ถึงไหน **** ลมแปดทิศ เป็นสำนวนเปรียบเทียบ หมายถึง โลกธรรมทั้งแปด คือ ลาภ ยศ สุข สรรเสริญ เสื่อมลาภ เสื่อมยศ ทุกข์ นินทา |