สนทนาธรรม ฟังธรรม อ่านธรรมะ บทความธรรมะ หลักธรรมคำสอน กฎแห่งกรรม dhamma

มนุษย์ทุกตน  และสิ่งมีชีวิตทั้งมวล  ต่างก็ดิ้นรนแสวงหาทางรอดของชีวิตกันทั้งนั้น  แต่ใครเล่าจะเจอทางออกและก้าวข้ามรอดพ้นจริงๆ ที่เห็นอยู่เป็นอันมาก ก็วิ่งเลาะๆอยู่แถวๆวงเวียนชีวิตนั้นมากเหลือจะขณานับ.....มีคนอ่านจะมาเขียนต่อนะจ๋ะ

เป็นเรื่องจริงในสังคมของทุกวันนี้  คงจะปฎิเสธไม่ได้ว่าชีวิตทุกตัวตนต้องดิ้นต้องรนเพื่อหาทางให้ชีวิตนั้นรอดพ้น ตามวิถีแห่งครรลองของชีวิตของแต่ละบุคล ในบางบุคลก็ดิ้นรนแบบชาวธรรม บางบุคลก็ดิ้นรนแบบชาวโลก  ท่านทั้งหลายลองไตร่ตรองดูซิว่าใครเล่ารอดพ้นบ้าง  ถนนจากจังหวัดเชียงรายเหนือสุด จนถึงนาราธิวาสใต้สุด มีศาลาพักร้อนมากน้อยเท่าไหร่ เมื่อเราเดินทางเราจะพานพบสิ่งต่างๆมากมายเท่าใด  แล้วใครบ้างจะสมหวังทุกตนเสมอไป  แต่ความตายนั้นไม่เคยละเว้นผู้ใดเลย...นี่คือตัวอย่างตอนต่อไป......สัมมาทิฎฐิและนิพพาน

   อุตส่าเขียนในบทความของอารมณ์  แต่โพสต์ข้อความไม่ได้ บ่หู้เวบชาวธรรมมะออนไลน์เป็นอีหยั๋งเลยเอามาวางใส่หน้านี้ซะเลย   วันนี้วันพระ....จึงมาตามครรลอง
.....................................เห็นการแสดงออกในอารมณ์ของคนทั้งหลาย  ในยุคปัจจุบันนี้แล้วเราเองก็รู้สึกเหนื่อย ทิฎฐิหรือก็มากมายคณานับ ยิ่งทิฎฐิมาก อารมณ์ก็มาก  เราจะบอกเขาอย่างไรว่า ความเป็นจริงนั้นมันไม่มีอะไรเลย ซักสิ่งเดียวในโลกนี้ ที่เราจะจับต้องมันได้จริงๆ เราหลอกหลอนให้เรา เราออกวิ่งไขว่ขว้า ไปตามอารมรมณ์ของจินตนาการของเรา ตามจิตสำนึกและความเชื่ออย่างนั้นของเรา  แล้วเราจะขว้าอะไรได้เล่าดั่งปรารถนาละพี่น้อง คนแบกนุ่นฝ่าสายฝนมีแต่จะหนักไปข้างหน้าเรื่อยๆ  ไม่ต่างจากคนจำอวดที่มีความคิดเห็นอันเป็นจำนวนมาก ย่อมวิ่งวนเวียน เที่ยวแบกนุ่นที่ชุ่มน้ำ แล้วบอกเพื่อนพ้อน้องพี่ง ฉันไม่หนักๆๆๆตลอดไปตามหนทางแห่งอารมณ์ของเขา  ถ้าเรารู้ว่าเราแบกนุ่นที่ชุ่มน้ำมันก็คงดี ใช่หรือดเปล่าครับท่านผู้เจริญ...สัมมาทิฎฐิและนิพพาน

ทางรอดของชีวิตนั้นมีจริงหรือไม่.....ทุกท่านคิดว่ามีจริงไหม....สำหรับผมเองขอตอบแบบสองมุมว่า  มุที่ 1 คือรูปธรรม  มุมที่ 2คือ นามธรรม   ในมุมที่ 1 ที่ยังคิดกันแบบที่ยังมีมุมมองในความมี สิ่งนั้นสิ่งนี้อยู่  ตายกายแตกดับ ตามธรรมชาติ  และร่ำรวยมีความสุขตามปรารถนา นั้นคือทางรอด   ในคราหนึ่ง มุม1  มุม2 นามธรรม  นัตถิสันติปะรังสุขขัง  สุขอื่นยิ่งกว่าความสงบนั้นไม่มี  และมีมุมมองเข้าใจธรรมชาติหนึ่งก็พอแล้ว  นี่ก็เป็นทางรอด1และอาจเป็นทางรอดทางเดียวที่เราจะแสวงหามันได้สำหรับมนุษย์เรา  นอกเหนือจากทางๆนี้  มันก็คงจะเป็นทางเดินสำหรับนักเดินทางที่ชอบ..เดินเรื่อยเปื่อย..ไม่มีมีจุดหมาย..ของใหม่เจริญ ปุระ  ...สัมมาทิฎฐิและนิพพาน

มันจะรอดไหมนี้ ในเมื่อชีวิตมีแต่ของๆเรา ตัวของเรา ทิฎฐิก็ของเรา..หนักหน่อยธรรมมะก็ของเรา ปากพูดปลง แต่ใจกลับกระหยิ่ม คิดรู้อนิจัง แต่ความรู้สึก ไม่ไปตาม ถ้าอารมณ์อยู่เหนือเหตุผล  ไม่ว่าจะเป็นเรื่องใดๆ จะธรรมหรือโลก  นั้นละคือตัวตน  ถ้าเหตุผลข่มอารมณ์  นั้นเริ่มมีสติแล้ว  ฝึกบ่อยๆจนชิน  นั้นเริ่มปลงแล้ว ปลงบ่อยๆจนเคย นั้นเริ่มอุเบกขาแล้ว อุเบกขาบ่อยๆ จนฝังลึกเป็นสันดาน นั้นเริ่มเป็นธรรมชาติแล้ว เป็นธรรมชาติ ก็รู้เองแหละน่าว่า กูจะรอดหรือไม่รอด..........สัมมาทิฎฐิและนิพพาน