สนทนาธรรม ฟังธรรม อ่านธรรมะ บทความธรรมะ หลักธรรมคำสอน กฎแห่งกรรม dhamma

รุ่งอรุณ เบิกฟ้า นภาโปร่ง
อากาศโล่ง ดวงสุรีย์ สีสดใส
แดงพิสุทธิ์ ผุดผ่อง ส่องอำไพ
เช้าวันใหม่ ให้ตื่น ฟื้นพลัง
-
ชีวิตงาม ยามพุ่ง ก้อรุ่งโรจน์
ช่างช่วงโชติ ดุจอาทิตย์ นิมิตหวัง
พอตกช่วง ร่วงโรย ก้อโชยชัง
ไม่จีรัง ทั้งนั้น ถึงวันรอน
-
ในที่สุด จุดเปลี่ยน ต้องเวียนกลับ
สุริยา ลาลับ กลับสิงขร
เกิดแล้วดับ นั่นสัจจ์แท้ อย่างแน่นอน
ธรรมะสอน ซ่อนไว้ ในดวงตะวัน

มี...เกิดแก่ แน่นอน ต้องจรจาก
รัก..แล้วพราก เผื่อจิต คิดถลำ
มี...ปัจจุบัน เพียงบท ให้จดจำ
ทุกข์..สุขกำเนิด เกิดจากใจ

ผมชอมกลอนรุ่งอรุณมากเลยครับ

ถึงเป็นฝูง ยูงทอง ลอยล่องฟ้า
หรือแร้งกา หากิน ถิ่นต้อยต่ำ
แม้เป็นเพชร เกล็ดมณี สีอำพัน
คุณค่านั้น งดงาม ที่ความดี

อันความโลภ โกรธหลง ทะนงผิด
ให้ยึดติด ปิดทุกข์ ว่าสุขขี
สิ่งสมมุติ ทั้งหลาย ในโลกีย์
ค่าเกิดมี เพราะอยากได้ ไปผูกพัน

ไม้ขีดกับทานตะวัน
เจ้าดอกทาน ตะวัน หันหาแสง
แม้ร้อนแรง แห่งสุรีย์ สีสดใส
ถึงแดดจ้า กล้าหาญ สำราญใจ
ก้านดอกใบ ใหญ่ชู ดูงามตา
.
ไม้ขีดไฟ ก้านน้อย คอยเฝ้าฝัน
ทานตะวัน หันเห เสน่หา
ไม่อาจกู้ สู้แสง แห่งชะตา
ปรารถนา ในห้วง แห่งดวงมาน
.
จึงจุดไฟ ไหม้เอง เพื่อเปล่งแสง
เปลวสีแดง สว่างจ้า อย่างกล้าหาญ
ส่องสว่าง กระจ่างไป เพียงไม่นาน
ก้อหมดก้าน มอดลับ ดับนิรันดร์

เกลือทุกเม็ด เกล็ดเค็ม เป็นหนึ่งเดียว
มิอาจเปรี้ยว เขียวขม หรือบ่มหวาน
ธรรมทุกบท รสวิมุตติ ทุกประการ
ตัดสังสาร สิ้นสลาย การว่ายวน
.
ไม่เกลือกกลั้ว มัวหมอง ของอุบาทว์
ไม่ประมาท เสริมต่อ ข้อกุศล
ชำระใจ ใสผ่อง ส่องกมล
เพื่อหลุดพ้น สิ้นทุกข์ สุขนิรันดร์

อันเวลา วารี ที่เลื่อนไหล
ล่วงเลยไป หายลับ ไม่กลับหลัง
พบและพราก จากไป ไม่จีรัง
ผิดพลาดพลั้ง ไม่นาน ก้อผ่านไป

หากยังเหลือ เยื่อใย ที่ในโลก
พบสุขโศก ปรวนปลง อย่าสงสัย
สัพพะสิ่ง หมุนเวียน แล้วเปลี่ยนไป
หลงคว้าไว้ ได้ทุกข์ สุขแค่ชั่วคราว

ในราตรี ที่พรั่งพราว ดาวนับแสน
ส่องทั่วแดน แผ่นดิน และหินผา
แสงสะท้อน ก้อนหิน ปลุกวิญญา
ตื่นขึ้นมา เคียงครอง ปองหมู่ดาว
.
ยามหินก้อน สะท้อนแสง แห่งนภา
ชุบชีวา ชื่นชุ่ม เหมือนหนุ่มสาว
เฝ้าใฝ่ฝัน วันวิวาห์ ดาราดาว
หินเจ้าบ่าว ดาวเจ้าสาว คู่พราวพรรณ
.
ล่วงเลยลา ฟ้าเลื่อน ดาวเคลื่อนที่
แสงสุรีย์ โผล่พ้น สกลขัณฑ์
หมู่ดาวเดือน เกลื่อนหาย มลายพลัน
สลายฝัน ให้หินรู้ เพียงคู่ดิน

กลิ่นดอกไม้ ไพรพง ในดงล้อม
มิอาจหอม ทวนลม ที่พรมผ่าน
แต่คนดี มีศิล อาจิณทาน
กลิ่นตระการ หอมหวล ทวนลมไกล
.
อันศีลา ค่าเลิศ ประเสริฐแก้ว
รักษาแล้ว แคล้วภัย อบายใหญ่
ศีลนำสุข สุคติ เป็นที่ไป
ศีลช่วยให้  ได้วิมุตติ พิสุทธิธรรม

อ่านแล้วนึกภาพตาม รู้สึกสบายใจขึ้นมาเลยครับ