หัวข้อ: รักแท้มีแต่ให้
เริ่มหัวข้อโดย: เด็กหน้าวัด ที่ สิงหาคม 25, 2010, 11:51:31 AM
รักแท้มีแต่ให้
เป็นความรักของมนุษย์ผู้ที่ได้ค้นพบภาวะความเป็นผู้รู้ผู้ตื่นผู้เบิกบาน
ในหัวใจอย่างลึกซึ้ง แล้วหลุดพ้นจากกิเลสขึ้นมากลายเป็นอารยชน
ความรักมีแต่ให้นี้เป็นความรักที่เกิดจากการมองเห็น"ความไร้แก่นสาร"
หรือความไม่มีตัวตนของตนเอง เมื่อมองเห็นความไร้แก่นสารหรือความ
ไม่มีตัวตนของตนเองจึง...ไม่มีตัวตนไว้สำหรับเห็นแก่ตัว ก็จึงเห็นแก่โลก
ทั้งผอง หัวใจนั้นไร้พรมแดน เกิดความรักชั้นสูงสุด มองคนมองสรรพ
ชีพ มองสรรพสัตว์ทั้งหลายในลักษณะโลกทั้งผองพี่น้องกัน
ความรักชนิดนี้เป็นความรักที่แท้ เปิดเผย บริสุทธิ์ จริงใจ ให้ออกไปโดย
ไม่เรียกร้องสิ่งตอบแทน แล้วก็ไม่ต้องการให้ใครมามองเห็นคุโณปการ
ของตัวเอง เป็นดอกไม้ส่งกลิ่นหอม แล้วก็ร่วงโรยไปตามกาลเวลาอย่าง
สงบเงียบ ไม่ปราถนา ที่จะเป็นที่ปรากฏอะไรเลย
เช่นเดียวกัน พระอรหันต์ทั้งหลาย อริยชนทั้งหลาย ตั้งแต่พระโสดาบัน
บุคคลขึ้นไป ก็ทำงานเพราะมีความรักที่แท้เป็นแรงผลักดัน ทำงานก็
เพราะว่างานนั้นเป็นสิ่งที่วิถีชีวิตของท่านควรทำ ไม่มีแรงจูงใจลักษณะ
เกิดจากลาภสักการะ ผลประโยชน์ใด ๆ ทั้งสิ้น เสมือนเราทุกคนเกิดมา
แล้วก็หายใจเพราะการหายใจเป็นส่วนหนึ่งของชีวิต เราหายใจโดยไม่
จำเป็นต้องเรียกร้อง ไม่จำเป็นต้องบังคับ การหายใจก็คือการหายใจ
การหายใจมีความสมบูรณ์อยู่แล้วในตัวเองฉันใด ผู้มีรักแท้อยู่ในหัวใจ
ก็พร้อมที่จะรักคนทั้งโลก โดยไม่เรียกร้องอะไรตอบแทนฉันนั้นเพราะมัน
เป็นธรรมชาติอันเป็นธรรมดานั่นเอง
ด้วยเหตุนี้รักแท้จึงมีชื่ออีกอย่างหนึ่งว่า "กรุณา" หรือ "การุณยธรรม"
เกิดขึ้นหลังจากปัจเจกบุคคลคนหนึ่งได้ค้นพบปัญญาคือ ความตื่นรู้
แล้วเกิดวิสุทธิภาวะ คือจิตที่หลุดพ้นจากอวิชชาโดยสิ้นเชิง จะก่อให้เกิด
คุณธรรมชนิดใหม่ซึ่งเปรียบเหมือนธารน้ำที่หลั่งไหลมาของความรัก....
ก็คือ กรุณา
ฉะนั้นพระพุทธองค์จึงมีอีกชื่อหนึ่งว่า "มหากรุณิกะ" แปลว่า บุคคลผู้
เปี่ยมความรักอันไพศาล นั่นแหละรักแท้คือ กรุณา
มนุษย์ทุคนมีศักยภาพที่จะค้นพบรักแท้ในหัวใจของตนเองได้ทุกคน
เพราะรักแท้หรือกรุณา มันมาจากพุทธภาวะในหัวใจของเราทุกคน
ฉะนั้น ขอแค่เราเป็นคนเท่านั้นแหละ เราก็มีธรรมชาติเดิมแท้เป็นความ
รักแท้ที่จำพรรษาอยู่ในใจเราทุกคนอยู่แล้ว รอแต่ว่าเมื่อไรเราจะค้นพบ
เท่านั้นเอง เขารอเราอยู่ตลอดเวลา ทุกภพทุกชาติทุกวินาที
ขอขอบคุณ บทความจาก ว.วชิรเมธี
เป็นความรักของมนุษย์ผู้ที่ได้ค้นพบภาวะความเป็นผู้รู้ผู้ตื่นผู้เบิกบาน
ในหัวใจอย่างลึกซึ้ง แล้วหลุดพ้นจากกิเลสขึ้นมากลายเป็นอารยชน
ความรักมีแต่ให้นี้เป็นความรักที่เกิดจากการมองเห็น"ความไร้แก่นสาร"
หรือความไม่มีตัวตนของตนเอง เมื่อมองเห็นความไร้แก่นสารหรือความ
ไม่มีตัวตนของตนเองจึง...ไม่มีตัวตนไว้สำหรับเห็นแก่ตัว ก็จึงเห็นแก่โลก
ทั้งผอง หัวใจนั้นไร้พรมแดน เกิดความรักชั้นสูงสุด มองคนมองสรรพ
ชีพ มองสรรพสัตว์ทั้งหลายในลักษณะโลกทั้งผองพี่น้องกัน
ความรักชนิดนี้เป็นความรักที่แท้ เปิดเผย บริสุทธิ์ จริงใจ ให้ออกไปโดย
ไม่เรียกร้องสิ่งตอบแทน แล้วก็ไม่ต้องการให้ใครมามองเห็นคุโณปการ
ของตัวเอง เป็นดอกไม้ส่งกลิ่นหอม แล้วก็ร่วงโรยไปตามกาลเวลาอย่าง
สงบเงียบ ไม่ปราถนา ที่จะเป็นที่ปรากฏอะไรเลย
เช่นเดียวกัน พระอรหันต์ทั้งหลาย อริยชนทั้งหลาย ตั้งแต่พระโสดาบัน
บุคคลขึ้นไป ก็ทำงานเพราะมีความรักที่แท้เป็นแรงผลักดัน ทำงานก็
เพราะว่างานนั้นเป็นสิ่งที่วิถีชีวิตของท่านควรทำ ไม่มีแรงจูงใจลักษณะ
เกิดจากลาภสักการะ ผลประโยชน์ใด ๆ ทั้งสิ้น เสมือนเราทุกคนเกิดมา
แล้วก็หายใจเพราะการหายใจเป็นส่วนหนึ่งของชีวิต เราหายใจโดยไม่
จำเป็นต้องเรียกร้อง ไม่จำเป็นต้องบังคับ การหายใจก็คือการหายใจ
การหายใจมีความสมบูรณ์อยู่แล้วในตัวเองฉันใด ผู้มีรักแท้อยู่ในหัวใจ
ก็พร้อมที่จะรักคนทั้งโลก โดยไม่เรียกร้องอะไรตอบแทนฉันนั้นเพราะมัน
เป็นธรรมชาติอันเป็นธรรมดานั่นเอง
ด้วยเหตุนี้รักแท้จึงมีชื่ออีกอย่างหนึ่งว่า "กรุณา" หรือ "การุณยธรรม"
เกิดขึ้นหลังจากปัจเจกบุคคลคนหนึ่งได้ค้นพบปัญญาคือ ความตื่นรู้
แล้วเกิดวิสุทธิภาวะ คือจิตที่หลุดพ้นจากอวิชชาโดยสิ้นเชิง จะก่อให้เกิด
คุณธรรมชนิดใหม่ซึ่งเปรียบเหมือนธารน้ำที่หลั่งไหลมาของความรัก....
ก็คือ กรุณา
ฉะนั้นพระพุทธองค์จึงมีอีกชื่อหนึ่งว่า "มหากรุณิกะ" แปลว่า บุคคลผู้
เปี่ยมความรักอันไพศาล นั่นแหละรักแท้คือ กรุณา
มนุษย์ทุคนมีศักยภาพที่จะค้นพบรักแท้ในหัวใจของตนเองได้ทุกคน
เพราะรักแท้หรือกรุณา มันมาจากพุทธภาวะในหัวใจของเราทุกคน
ฉะนั้น ขอแค่เราเป็นคนเท่านั้นแหละ เราก็มีธรรมชาติเดิมแท้เป็นความ
รักแท้ที่จำพรรษาอยู่ในใจเราทุกคนอยู่แล้ว รอแต่ว่าเมื่อไรเราจะค้นพบ
เท่านั้นเอง เขารอเราอยู่ตลอดเวลา ทุกภพทุกชาติทุกวินาที
ขอขอบคุณ บทความจาก ว.วชิรเมธี