วันที่ 1 : เหมือนโลกแห่งความผิดหวัง ล้มเหลว ประดังอยู่ตรงหน้า ... ความผิดหวัง ความเคยชิน ที่รั้งความทรงจำไม่ให้ลบเลือน รู้สึกแย่ และเสมือนโลกที่เคยอยู่ช่างแคบลง และเล็กลงเรื่อยๆ ความหวังที่อยากให้เค้ากลับมาก็เลือนลาง การรอคอยที่จะไม่รู้ว่าจุดจบอยู่ที่ไหน เหมือนจะเริ่มขึ้น ในขณะที่ รู้สึกอ้างว้าง และโดดเดี่ยวอยู่นั้น พลันสายตาก็เหลือบไปเห็น แมวเหมียว ตัวโปรดที่เลี้ยงไว้ นั่งทำความสะอาดตัวอยู่ ก็คิดมาได้ว่า จริงสิ
" เมื่ออะไรก็ตามแต่ มันก็ไม่ใช่ของเราสักอย่าง ถ้าเราไม่ยึดติด สิ่งนั้น ก็ทำร้ายเราไม่ได้ เหมือนกับสัตว์ ที่มันไม่เคยรู้เลยว่าอะไรเป็นของของมัน เตียงหรือ หมอนหรือ หรือว่าจะเป็นโต๊ะ เก้าอี้ พอมันโดนไล่ที่ มันก็ต้องลุกไปอยู่ดี คงไม่ได้นึกเสียดาย หวง หรือโกรธ แต่อย่างใด แล้ว เราเป็นคน ทำไมเราจะปล่อยวางเหมือนสัตว์มันไม่ได้หล่ะ" คิดได้ดังนั่น ก็เหมือนมีกำลัง น้ำตาที่ไหล ก็หยุดไหล มองโลกสว่างขึ้นอีกหน่อย ถึงจะเป็นแค่แสงรำไร แต่เชื่อว่า อีกไม่นาน แสงเหล่านั้น ก็จะสว่างขึ้นเรื่อยๆได้เอง ......
